Μάθημα ζωής για όσα άτομα αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία δίνει ο 39χρονος Παναγιώτης Μήτσουλας από το Αργος, που έχει παραπληγία εκ γενετής. Ο Παναγιώτης έμεινε ανάπηρος γιατί οι γιατροί στο Αργος δεν είχαν αντιληφθεί όταν γεννήθηκε πως ένα λίπωμα είχε εισχωρήσει στον νωτιαίο μυελό. Αν τον είχαν εξετάσει σε νοσοκομείο της Αθήνας, ίσως να είχαν προλάβει την αναπηρία.
«Η αναπηρία μου θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν το είχαν αντιληφθεί οι ιατροί τις πρώτες μέρες, πριν εισχωρήσει το λίπωμα στον νωτιαίο μυελό. Οπότε θεωρώ ότι στον τομέα της Υγείας, ανάλογα με τα χρήματα που θα δαπανήσεις, σίγουρα θα λάβεις κάποιες καλές υπηρεσίες, αλλά όχι απαραίτητα σίγουρες και αποτελεσματικές ιατρικές γνωματεύσεις και θεραπείες» αναφέρει μιλώντας στη στήλη της 4ΑΜΕΑ στην «Espresso».
Στη συνέχεια μάς διηγήθηκε τη ζωή του από την παιδική του ηλικία. «Στο σχολείο, από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού έως το λύκειο, δεν έχω βιώσει οποιαδήποτε μορφή bullying κι αυτό είναι θετικό κι ευχάριστο και για την εσωτερική μου ισορροπία αλλά και για την παιδεία των συμμαθητών μου και τη συνύπαρξη μαζί τους. Συμμετείχα σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες και τα παιχνίδια, όπου κάποιες φορές ξεχνούσα την αναπηρία μου, σε σημείο που σε κάποια αναδρομή στο παρελθόν να σκέφτομαι πώς το κατάφερα, πώς το έκανα στην πράξη» μας διηγήθηκε, αν και έχει ένα παράπονο:
«Τα αρνητικά στερεότυπα της αναπηρίας, τα περίεργα βλέμματα, τον αποκλεισμό, τη θερμή εκδήλωση οίκτου. Εμείς με αναπηρία δεν αναζητούμε αυτό… Με το πέρασμα των χρόνων αυτό έχει ελαχιστοποιηθεί, υπάρχει περισσότερη ενσυναίσθηση, καλύτερη αντιμετώπιση. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται σε δράσεις συλλόγων, στην ενημέρωση παιδιών από τη σχολική τους ηλικία και στα ΜΜΕ, που προβάλουν εκπομπές, άρθρα, σειρές και οτιδήποτε που απασχολεί τα άτομα με αναπηρία» μας εξηγεί. Από τα πρώτα του παιδικά χρόνια άρχισε τον αγώνα για να κατακτήσει τη βελτίωση της καθημερινότητάς του.
«Εχω πραγματοποιήσει τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις αφαίρεσης λιπώματος και μία επιμήκυνση οστού. Υπήρχαν περίοδοι που περπατούσα με βοηθήματα, κι άλλες όχι. Στο “τώρα” κάνω βήματα στο σπίτι, για πιο μακρινές αποστάσεις και εκτός σπιτιού χρησιμοποιώ αμαξίδιο. Προσπαθώ να ζω όσο αυτόνομα μπορώ, να αυτοεξυπηρετούμαι, να πραγματοποιώ δουλειές του σπιτιού, εργασίες στον κήπο, στην αυλή κι ό,τι άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος στην καθημερινότητα του, να συμμετέχω σε δράσεις και εμπειρίες όπως ο καθένας» μας περιγράφει.
Ως προς την προσωπική του ζωή, μας λέει πως «όταν είσαι σε εφηβική και νεανική ηλικία είναι πιο δύσκολα, όχι απαραίτητα επειδή δεν θα σε αποδεχτούν οι άλλοι, θα έχουν στο μυαλό τους ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου που δεν πληροίς, αλλά στο πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι, πώς θα προσεγγίσεις ώστε να μάθεις τα “πιστεύω” του άλλου. Η προσπάθεια όμως πρέπει να γίνεται. Ολα τα παραπάνω είναι σίγουρα κάτι υποκειμενικό, αλλά ερχόμενος σε πιο αντικειμενικές απόψεις, καθώς ωριμάζει ο νους του ανθρώπου και φεύγουν όποιες αναστολές υπάρχουν, συνειδητοποιείς ότι ο εσωτερικός πλούτος έχει σημασία. Αυτός είναι που θα ενθουσιάσει τον υποψήφιο σύντροφό σου, αυτός θα μείνει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου κι όχι η εξωτερική σου εμφάνιση ή η σωματική σου αρτιότητα ή βλάβη. Κάποιοι πιστεύουν ότι η αναπηρία είναι εμπόδιο στον έρωτα. Εγώ θα σας πω και θα σας επιβεβαιώσω ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο στον έρωτα».
Ο Παναγιώτης γνώρισε τον έρωτα και τη σύζυγό του στα 26 του. «Είχαμε μια τυπική γνωριμία, ένα τυπικό διακριτικό φλερτ που εξελίχθηκε σε σχέση και αργότερα σε γάμο. Εχουμε αποκτήσει δύο γιους, ηλικίας 11 και 6 ετών σήμερα. Οπως κάθε γονιός, μεγαλώνω στηρίζοντας και διαπαιδαγωγώντας τα παιδιά μου, κάνουμε πράγματα μαζί, ζούμε εμπειρίες μαζί. Πολλές φορές υπερβάλλω εαυτόν διότι δεν θα ήθελα ποτέ να πιστέψουν ή να σκεφτούν ότι ένας γονιός με αναπηρία διαφέρει και υστερεί από κάποιο μη ανάπηρο άτομο. Επειδή τα παιδιά είναι πηγή ζωής, φανταστείτε τι δύναμη παίρνω κι εγώ από αυτά…» μας λέει. Παράλληλα, ξεκίνησε αγώνα για τα δικαιώματα των αναπήρων συμμετέχοντας στον Πανελλήνιο Σύλλογο Παραπληγικών Παράρτημα ΒΑ Πελοποννήσου αρχικά ως μέλος και στη συνέχεια στη διοίκηση, ενώ από το 2019 έως σήμερα είναι πρόεδρος.
«Προσπαθώ ο σύλλογός μας να είναι με συνέπεια και αμεσότητα στα όποια προβλήματα ή απορίες έχει κάποιο μέλος μας. Να γινόμαστε αρωγοί τους, προσφέροντας όποια στήριξη. Βέβαια, ερχόμαστε σε επαφή με μέλη κι άλλων συλλόγων, με άτομα με προσωρινούς τραυματισμούς και άτομα τρίτης ηλικίας, διότι τα ζητήματα στήριξης και προσβασιμότητας δεν αφορούν αποκλειστικά τα ΑμεΑ. Σε διεκδικήσεις επιδομάτων, δικαιωμάτων, παροχών και υπηρεσιών ακολουθούμε την πολιτική του κεντρικού συλλόγου στην Αθήνα, όπου θα πραγματοποιήσουμε συναντήσεις με υπουργεία» μας λέει για τη συνδικαλιστική του δράση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και την αντιμετώπιση των προβλημάτων των ΑμεΑ.
«Σε τοπικό επίπεδο πραγματοποιούμε συναντήσεις με διάφορους φορείς, ώστε να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωή μας με μια πιο αβίαστη καθημερινότητα. Ο σύλλογός μας έχει αναπτύξει μια δράση με περιβαλλοντικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Συλλέγουμε και ανακυκλώνουμε πλαστικά πώματα, με σκοπό την κοινωνική μας προσφορά, δωρίζοντας σε κάποιον που έχει ανάγκη ή σε δομές ένα αμαξίδιο. Παράλληλα, όταν μαθητές από σχολεία θα μας προσφέρουν τα πώματα αυτά, θα τους ενημερώσουμε και θα συζητήσουμε για την έννοια της αναπηρίας, την καθημερινότητα, κατά πόσο φιλικές είναι οι πόλεις στα ΑμεΑ και οποιαδήποτε “ όμορφη ερώτηση” θα κάνουν τα παιδιά. Στόχος μας να συμβάλουμε με οποιοδήποτε λιθαράκι στην αποδοχή και την εξοικείωση με την αναπηρία» προσθέτει. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει ο κ. Μήτσουλας στην καθημερινότητα των ανάπηρων ανθρώπων και την προσβασιμότητάς τους σε χώρους εργασίας και αναψυχής.
«Υπάρχει μια αλυσίδα, ο πρώτος της κρίκος είναι στο δικαίωμα της αυτόνομης πρόσβασης στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, ώστε να εξασφαλιστεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην απασχόληση, στη διασκέδαση, στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή. Σίγουρα υστερούμε στην εργασία, διότι, αν παρατηρήσετε γύρω σας, πολύ δύσκολα θα βρείτε κάποιο άτομο που είναι χρήστης αμαξιδίου να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, διότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για να το στηρίξουν, όπως ράμπες και WC ΑμεΑ. Θα πρέπει να δημιουργηθούν κίνητρα και να υπάρξει η κατάλληλη υποστήριξη, ώστε να υλοποιηθούν μελλοντικά περισσότερες υποδομές. Πολλά δημόσια κτίρια εν έτει 2025 δεν είναι προσβάσιμα.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά στο δικαίωμα της εργασίας, που είναι ο μοχλός της κοινωνικής μας ένταξης και η πηγή αύξησης των εισοδημάτων μας, διότι η ζωή ενός ΑμεΑ, καθώς είναι πολύπλευρη, συνεπάγεται ότι είναι και πολυδάπανη, με απειροελάχιστες ευκαιρίες αύξησης χρηματικών απολαβών» επισημαίνει. Παράλληλα με τη συνδικαλιστική του δράση για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, ο Παναγιώτης είναι και καλός ταβλαδόρος, συμμετέχοντας στον σύλλογο φίλων τάβλι Αργολίδας και στη διοργάνωση τουρνουά με παίκτες από την Αργολίδα, την Αττική, την Κορινθία, την Αρκαδία, τη Λακωνία, την Ηλεία και άλλες περιοχές. Βέβαια, τα έπαθλα και οι διακρίσεις στο τάβλι δεν είναι τίποτα μπροστά στο σημαντικότερο βραβείο: Είναι νικητής της ζωής, αποδεικνύοντας καθημερινά πως η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο για να επιτυγχάνει τους στόχους του.
