Μια σκληρή αλλά υπαρκτή πραγματικότητα έρχεται να δει το φως της δημοσιότητας μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «Espresso». Στη στήλη της 4ΑΜΕΑ είμαστε αποφασισμένοι να στηρίξουμε, μέσω πραγματικών γεγονότων και καθημερινών αποκαλύψεων, την αλήθεια για το τι σημαίνει «γκρίζα ζώνη» και πώς την εισπράττουν οι άνθρωποι με αναπηρία και το στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Είναι η ζώνη της υποκρισίας, της απαξίωσης και του εκφοβισμού, εκεί όπου η κοινωνική ευαισθησία σταματά.
Τα τελευταία χρόνια η αναπηρία έχει βγει προς τα «έξω». Συχνά βλέπουμε τα ΜΜΕ να φιλοξενούν θέματα ανθρώπων με αναπηρία, αναδεικνύοντας τα προβλήματα ή αφιερώνοντας πολύτιμα λεπτά για να ευαισθητοποιήσουν το κοινό. Ειδικά στις προεκλογικές περιόδους οι άνθρωποι με αναπηρία γίνονται περιζήτητοι. Κάθε υποψήφιος, από δήμαρχο μέχρι πολιτικό αρχηγό, σπεύδει να φωτογραφηθεί δίπλα σε ανθρώπους με αναπηρία, κατά προτίμηση σε αμαξίδιο, για να δείξει την υποτιθέμενη ευαισθησία και τη διάθεσή του για στήριξη.
Η αλήθεια, όμως, αποκαλύπτεται όταν τελειώνει το «πανηγυράκι των εκλογών». Τότε πέφτουν οι μάσκες. Οταν ένας δημόσιος υπάλληλος φέρεται ανάγωγα, απαξιωτικά ή επιθετικά σε ανθρώπους ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, αυτό σημαίνει πως κάποιος ανώτερός του ανέχεται αυτή τη συμπεριφορά. Σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος υπάλληλος δεν έχει δεχθεί τις ανάλογες επιπτώσεις για να καταλάβει πως το λιγότερο που οφείλει είναι η ευγένεια.
Οταν ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο ίδιος ο προϊστάμενος της υπηρεσίας, η συμπεριφορά του προς το κοινό είναι, εκτός από προσβλητική, και συμπεριφορά «γκρίζας ζώνης». Μιλάμε για «μη αποδοχή των ΑμεΑ». Οταν απευθύνεται σε ανθρώπους με αναπηρία υποτιμητικά και προσβλητικά, ο δρόμος της ενημέρωσης των Αρχών γίνεται μονόδρομος. Δυστυχώς, οι περισσότεροι γονείς παιδιών με αναπηρία «εκβιάζονται» άτυπα για να μη μιλήσουν για ανάρμοστες συμπεριφορές από ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης. Είτε πρόκειται για σχολεία είτε για θεραπευτήρια ή για δημόσιες δομές ή για γυμναστήρια, ο φόβος είναι πάντα ίδιος: από θύματα, θα καταλήξουν να παρουσιαστούν ως «θύτες». Η «ομάδα» των δημοσίων υπαλλήλων, ενωμένη, θα στηρίξει τον συνάδελφο για να «κλείσει» το θέμα αναίμακτα για εκείνον που έχει «κλειδώσει» τη θεσούλα του, αλλά ουδέποτε αγάπησε τον ρόλο του.
Τα αποτελέσματα αυτής της συμπεριφοράς είναι οδυνηρά:
- Παιδιά χωρίς διδασκάλους με ενσυναίσθηση.
- Παιδιά χωρίς παράλληλες στηρίξεις με εκπαιδευτικούς που αγαπούν αυτό που σπούδασαν.
- Παιδιά χωρίς γυμναστές που αγαπούν την «αποκατάσταση», αλλά μόνο το χρήμα.
- Παιδιά που νιώθουν πως όσο οι γονείς τους έχουν να πληρώνουν, τόσο θα τα ανέχονται.
Οι γονείς έχουν εξαντληθεί οικονομικά και φοβούνται να ζητήσουν αποδείξεις για τις θεραπείες, γιατί ο φόβος της εκδίκησης είναι πάντα παρών. Ο «υπέροχος» προπονητής μπορεί εύκολα να «ανταλλάξει» το παιδί τους με κάποιο άλλο, του οποίου ο γονέας δεν θα ζητήσει απόδειξη. Με την πρώτη ευκαιρία, οι γονείς εκβιάζονται: «Δεν έχω χρόνο για εσάς φέτος» ή «Αν μας καταγγείλεις, θα σε βγάλουμε τρελή και επικίνδυνη». «Είμαστε πολλοί και είσαι μία, και θα καταλήξεις να έχεις κάθε μήνα την πρόνοια σπίτι σου». Αυτή η «γκρίζα ζώνη» των «καλών» θεραπευτών και όλων όσοι τους ανέχονται κινδυνεύει να γίνει πρωτοσέλιδο. Και αυτό δεν το θέλουν, γιατί αυτά που χάνουν μετριούνται σε χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα. Μαγαζί γωνία είναι η αναπηρία για κάποιους…
«Ζητάς και τα ρέστα;»
Η Χρύσα Γεωργιάδου, μητέρα του 15χρονου Αγγελου Γούση, είναι ένα ακόμα θύμα αυτής της «γκρίζας ζώνης». Η ανάγωγη και προσβλητική συμπεριφορά συγκεκριμένης δημοσίου υπαλλήλου, προϊσταμένης σε κολυμβητήριο της Αττικής, την ανάγκασε να απευθυνθεί στον δήμαρχο της πόλης. Ο μικρός Αγγελος είναι μέλος ενός αθλητικού συλλόγου που φιλοξενείται στο συγκεκριμένο κολυμβητήριο. Ενώ για τρία χρόνια όλα ήταν καλά, φέτος η προϊσταμένη απαίτησε να απομακρυνθεί το παιδί λόγω μη καταβολής πιστοποιητικών υγείας, παρόλο που η μητέρα είχε προσκομίσει όλα τα δικαιολογητικά από γιατρούς δημόσιου νοσοκομείου.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η φράση της υπαλλήλου προς τη μητέρα: «Δεν λες πάλι καλά που πήραμε το παιδί σου για τρία χρόνια, ζητάς και τα ρέστα, ο δήμος μας έχει “γκρίζα ζώνη” για τα ΑμεΑ, με εντολή του δημάρχου μας, μας έχετε πρήξει με τα ανάπηρά σας, κάνε ό,τι θες, δεν θα καταφέρεις τίποτα, είμαι δημόσιος υπάλληλος, δεν πας να χτυπιέσαι, δεν μου καίγεται καρφί». Μετά το πρώτο σοκ, η κυρία Γεωργιάδου απευθύνθηκε στον πρόεδρο του αθλητικού συλλόγου. Εκείνος όχι μόνο επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς της προϊσταμένης για την «γκρίζα ζώνη», αλλά την προέτρεψε να αποσύρει τις καταγγελίες της για το «καλό του παιδιού της». «Δεν καταλαβαίνεις πως θα λένε για σένα όλοι πως “η τρελή ξύπνησε μια μέρα και άρχισε από το πουθενά τις καταγγελίες”;» της είπε. «Θα μπλέξεις με την Πρόνοια στο τέλος».
Είναι ώρα όλοι οι γονείς να αξιολογήσουν ποιος είναι τελικά αυτός που μπορεί να αποφασίζει για το «καλό» του παιδιού με αναπηρία: ο προπονητής που θέλει να αφήσει έναν δήμαρχο στο σκοτάδι της «γκρίζας ζώνης» ή οι γονείς που οφείλουν να ενημερώνουν τον άνθρωπο που τους ζητάει κάθε πενταετία την ψήφο εμπιστοσύνης τους; Ελπίζουμε η «γκρίζα ζώνη» για τα ΑμεΑ να γίνει σύντομα παρελθόν για το καλό όλων. Γιατί αυτές οι συμπεριφορές, δυστυχώς, χρειάζονται άμεση διερεύνηση…
