Τρύγος! Ελληνικός τρύγος στα Μεσόγεια τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, τρύγος στο Θορικό Κερατέας, κοντά στο παλαιότερο σωζόμενο αρχαίο θέατρο του Διονύσου στην Ελλάδα, του θεού Βάκχου, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με το κρασί και το γλέντι, το δράμα, τις μυστηριακές τελετές με τις μάσκες, το παιχνίδι, τις γιορτές και τη χαρά.
- Της Μαρίας Ανδρέου
Η «Εspresso» ξυπνά πρωί πρωί -κατά τις 6- λόγω ζέστης για να πάει στους καταπράσινους αμπελώνες της οικογένειας Σίνη και να συναντήσει τους φιλόξενους Δημήτρη και Ιωάννη, με τον δεύτερο να οδεύει και αυτός στα βήματα του πατέρα του, του παππού του αλλά και του προπάππου του, και χάνεται στο βάθος της φύσης και των περιποιημένων αμπελώνων, ενώ η γλυκιά σύζυγός του, η Κατερίνα, μας φιλεύει τσαμπιά από ώριμα σταφύλια.
Το συναίσθημά μας είναι σαφώς πιο έντονο και συγκινησιακό, καθώς και η υπογράφουσα, γέννημα θρέμμα της Κερατέας, ένιωσε υπερηφάνεια στο άκουσμα της είδησης ότι οι συντοπίτες της πήραν το χρυσό βραβείο για το καλύτερο κρασί στην Ελλάδα και ακόμη τρία μπρονζέ για τις χρονιές 2024-2025 ανάμεσα σε 2.000 ετικέτες κρασιών στη διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης Thessaloniki Wine&Spirits Trophy, με κριτές από την Αγγλία, τη Γαλλία, την Πορτογαλία και απ’ όλον τον κόσμο, και με συναγωνιστές βαριά ονόματα στον χώρο της οινοποιίας, όπως οι Μπουτάρης, Σκούρας και Γεροβασιλείου.
Η οικογένεια Σίνη είναι μια από τις πιο παλιές φαμίλιες αμπελουργών – οινοποιείων της Κερατέας. Για πάνω από επτά δεκαετίες από τον προπάππου Δημήτρη Σίνη καλλιεργούν τα αμπέλια της στην περιοχή της Κερατέας Θορικού και της Αναβύσσου, αρχικά με την παραδοσιακή ποικιλία τους Αττικής Σαββατιανό και στη συνέχεια με τις φημισμένες ποικιλίες Ασύρτικο, Μαλαγουζιά, Αγιωργίτικο και Syrah. Τα κρασιά τους, πάντα προσεγμένα με άριστη και σταθερή ποιότητα και εμφάνιση, από την παραδοσιακή ρετσίνα, το ελαφρόπιοτο Σαββατιανό, την αρωματική Μαλαγουζιά, το δημοφιλές Ασύρτικο, το εκλεκτό Αγιωργίτικο μέχρι το βαθύχρωμο Syrah, διακρίνονται στην ελληνική αγορά για τη γεύση τους.
Η μεγάλη επιβράβευση των προσπαθειών της οινοποιίας Sinis Wines ήρθε με την κατάκτηση τριών μεταλλίων το 2024 και το 2025 στη διεθνή μεγάλη έκθεση Thessaloniki Wine & Spirits Trophy το 2024, όπου έλαβαν το χρυσό μετάλλιο – gold metal για το Syrah (ερυθρός ξηρός οίνος με βαθύ κόκκινο χρώμα, πλούσιο και καλά αναπτυγμένο bouquet, γεμάτη γεύση και επίγευση με αρκετή διάρκεια) και δύο bronze metal για το Σαββατιανό Sinis Wines (λευκός ξηρός οίνος) και για τη Μαλαγουζιά, επίσης λευκός ξηρός οίνος. Το 2025 πάλι ήταν τροπαιοφόρο για την οικογένεια Σίνη, καθώς πήραν τρία μπρονζέ βραβεία για τρία λευκά κρασιά, το λαμπερό Σαββατιανό, τη φρουτώδη φρέσκια Μαλαγουζιά και το Ασύρτικο με τα λεπτά αρώματα λεμονιού.
Υπέροχο όμως είναι και το κρασί «Rose dance» με τα φλαμίνγκο που χορεύουν στην ετικέτα, όπως λέει ο αμπελουργός Δημήτρης Σίνης -το οποίο μας κέρασαν στο οινοποιείο τους, καθώς περάσαμε και από τη σύγχρονη έδρα τους με το πατητήρι, τις δεξαμενές, το συσκευαστήριο που διατηρούν μέσα στην Κερατέα -, ένα κρασί που λατρεύουν οι γυναίκες, το οποίο παράγεται από τη φημισμένη διεθνή ποικιλία Syrah. Ανοιχτό ροζέ χρώμα, ανθώδη αρώματα, απαλή, δροσερή, φρουτώδης γεύση. Αλλά και η ρετσίνα από τα σταφύλια και τους αμπελώνες τους, κρασί σήμα κατατεθέν των Μεσογείων, ήταν εξαιρετική και ξυπνούσε μνήμες με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στις φιλόξενες αυλές, με τις γιορτές στα χωριά όπου μένουν Αρβανίτες. Ο Δημήτρης Σίνης μάς ξεναγεί στο οινοποιείο της οικογένειας και η συνέντευξή μας αρχίζει.
Πόσα χρόνια οινοπαραγωγοί; Τι είναι το κρασί για εσάς;
Είμαστε από τις παλαιότερες οικογένειες αμπελουργών στην Κερατέα. Να σκεφτείτε ακόμη και το 1940, με τη γερμανική κατοχή, η οικογένειά μας δεν σταμάτησε να βγάζει και να δίνει κρασί στο χωριό, παρά τη μεγάλη φτώχεια και πείνα. Μέχρι και οι Γερμανοί που είχαν επιτάξει το πρώτο δημοτικό σχολείο στην Κερατέα, ένα νεοκλασικό κτίριο, πήγαιναν στο πατρικό σπίτι του παππού μου, που ήταν δίπλα στο διδασκαλείο, και του έκλεβαν το κρασί, γιατί τους άρεσε. Είχαμε πολλά βαρέλια στις αποθήκες. Πήγε ο παππούς στο διοικητήριο, λοιπόν, μαζί με έναν διερμηνέα και είπε στον διοικητή «αν θέλετε κρασί, δεν θα το κλέβετε μέσα στη νύχτα, αν θέλετε, θα μου ζητάτε». Είχε θάρρος ο παππούς, δεν καταλάβαινε και πολλά. Ο διοικητής τού είπε ότι δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο και οι Γερμανοί πήγαιναν για να αγοράσουν το κρασί με λεφτά. Το κρασί για εμάς στην οικογένεια ήταν ιερό. Είναι το ψωμί μας, ο μόχθος μας. Η καλλιέργεια των αμπελιών είναι δύσκολη δουλειά, παλεύεις με τη φύση, τον καιρό. Αλλά είναι και μεγάλη γιορτή όταν μαζεύεις τα σταφύλια, τα πας στο πατητήρι, βγαίνει το κρασί. Το κρασί για μένα είναι μεγάλη γιορτή! Το κρασί για μένα είναι πάθος. Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου με άλλη δουλειά. Η μουστιά για την οικογένειά μου είναι γλέντι, ξεκινάμε από τις 6 το πρωί και το περιμένουμε πώς και πώς. Στις 3 το μεσημέρι σταματάμε το τρύγημα και μετά είμαστε στο πατητήρι μέχρι τις 12 το βράδυ. Από 8 χρονών είμαι στο πατητήρι. Αυτός, όμως, που έφτιαξε την οινοποιία Σίνη είναι ο πατέρας μου από το 1960 και μετά. Αυτός έφτιαξε τα πιεστήρια, τις στροφυλιές, τα πάντα. Το κρασί για εμάς είναι τρέλα. Δεν επιτρέπουμε να μας κάνουν παράπονα για το κρασί. Γιατί τα δοκιμάζουμε πρώτα εμείς. Αν δεν αρέσουν σε εμάς, δεν θα αρέσουν και στον κόσμο, στον πελάτη. Εχουμε σταθερούς πελάτες. Εχω 50 χρόνια πελάτη από νησί, ο οποίος δεν μας αλλάζει.
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στα Μεσόγεια σήμερα σχετικά με την αμπελουργία;
Τα δικά μας αμπέλια εκτείνονται μέσα σε 250 στρέμματα, αν και αναλαμβάνουμε και άλλους αμπελώνες στη διάρκεια του τρύγου, στην Κερατέα. Φτάσαμε, όμως, πλέον στην Κερατέα, ένα χωριό που είχε πολλά αμπέλια στην εξοχή της, στο σημείο μηδέν. Λόγω της ανομβρίας (δεν βρέχει πλέον) και της πολύ ζέστης ο κόσμος παρατάει τους αμπελώνες γιατί δεν ευδοκιμούν. Επιδοτήσεις από το κράτος δεν παίρνουμε. Ο,τι κάνει ο καθένας από εμάς το κάνει από την τσέπη του. Κάποτε στις αποθήκες της οινοποιίας Σίνης είχαμε 1.600 τόνους κρασί. Σε όλη την Ελλάδα δίναμε μούστο. Εφόσον όμως τα πράγματα αλλάξανε, στα Μεσόγεια μειώθηκε η παραγωγή κρασιού. Είναι ασύμφορο. Τώρα στην Κερατέα κάνουμε 400 τόνους. Κάποτε όλη η Κερατέα έβγαζε 8.000.000 σταφύλια. Πολλή παραγωγή. Τώρα δεν υπάρχει. Ανέλαβα μετά τον πατέρα μου τα ηνία της επιχείρησης. Πλέον το κρασί συσκευάζεται, τα βαρέλια δεν υπάρχουν πια. Αν είχαμε υποστήριξη από το κράτος, όπως κάνουν στο εξωτερικό -έχουν μέχρι και υπουργεία Οίνου-, θα πηγαίναμε πολύ μπροστά, αλλά το κρασί στην Ελλάδα το υποτιμάμε!
Πόσο δύσκολη είναι η δουλειά των οινοποιών;
Η δουλειά μας αρχίζει τον Ιανουάριο, οπότε κλαδεύουμε τα αμπέλια. Τον Φεβρουάριο με Μάρτιο τα οργώνουμε. Τον Μάιο το αμπέλι δένει το σταφύλι, πετάει τα βλαστάρια του και περιμένουμε την ωρίμανσή του. Τώρα τα αμπέλια είναι πρώιμα. Κάποτε τα τρυγούσαμε 20 Σεπτεμβρίου και τώρα τρυγάμε αρχές Αυγούστου λόγω της ακραίας ζέστης. Πέρυσι τρυγήσαμε Ιούλιο, πρωτάκουστο. Εργατικά χέρια δεν υπάρχουν. Μόνο ξένοι και αυτοί δυσεύρετοι. Ετσι πιεζόμαστε εμείς ως οικογένεια και σε έναν μήνα έχουμε βγάλει τη μουστιά μας. Πέρυσι έβγαλα 70 τόνους σταφύλια, από 140 τόνους που έβγαζα. Η ζέστη είναι καταστροφική. Η μείωση της παραγωγής σε κάνει πολλές φορές να μην μπορείς να βγάλεις ούτε τα έξοδα. Στο Κορωπί, στο Μαρκόπουλο, στην Παιανία, τοποθεσίες αμιγώς με αμπέλια, κάμποι ολόκληροι με αμπέλια σιγά σιγά αρχίζουν και μαραίνονται.
Με τον οινοτουρισμό τι γίνεται;
Το κράτος επιδοτεί οινοποιεία μόνο στα νησιά και όχι στα Μεσόγεια. Υπάρχουν κάτι ΕΣΠΑ, αλλά δεν έχεις εμπιστοσύνη. Πας στην τράπεζα και το ξεκίνημα του δανείου είναι με 5% επιτόκιο. Σε ληστεύουν. Λες στην τράπεζα «καλύτερα πάρε τα κλειδιά εσύ και δούλεψέ το». Δεν σε αφήνουν να κάνεις δουλειά. Υπάρχουν Περιφέρειες όπως της Κρήτης που βοηθούν πολύ τους οινοπαραγωγούς, η δική μας Περιφέρεια δεν βοηθάει. Μου λένε «κ. Σίνη, γιατί δεν πάτε στη μεγάλη έκθεση της Αγγλίας;». Το σκέφτομαι, αλλά θα πάω με δικά μου έξοδα.
Πώς φτάσατε στην έκθεση της Θεσσαλονίκης;
Ο κόσμος αγαπάει το κρασί μας και πολλοί μας έλεγαν γιατί δεν σας βρίσκουμε σε όλες τις κάβες. Να πάτε στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, να γίνει πιο γνωστό το κρασί σας. Το αποφασίσαμε, λοιπόν, και πήγαμε στην έκθεση Thessaloniki Wine & Spirits Trophy. Ανάμεσα σε 2.000 δείγματα πήραμε το χρυσό μετάλλιο για το κρασί μας Syrah αλλά και μπρονζέ μετάλλια για το Σαββατιανό, τη Μαλαγουζιά, το Ασύρτικο. Οι κριτικές και οι βαθμολογίες αναρτήθηκαν και μιλούσαν για το μπρούσκο Syrah, γαλλικής ποικιλίας, με πολύ κολακευτικά λόγια. Ελεγαν για τα αρώματα ξύλου που έχει, για την παλαίωση, για τις πλούσιες και ευχάριστες στανίνες στη γεύση, γιατί το κρασί μένει στα μπουκάλια μας 36 μήνες. Η κριτική επιτροπή είναι γύρω στα 30 άτομα από όλο τον κόσμο, μπορεί και παραπάνω και το Syrah, που πήρε βαθμολογία 93 στα 100, ήταν από τον μέσο όρο της κριτικής επιτροπής. Πολύ υψηλή βαθμολογία, για αυτό πήρα το χρυσό. Αλλά πήρα βραβεία και για τη Μαλαγουζιά, το Ασύρτικο -έχει μεγάλη άνοδο με καλές οξύτητες στο 5% και πίνεται ευχάριστα, γι’ αυτό πήρε 72 βαθμούς από την κριτική επιτροπή-, το Σαββατινό. Το καλοκαίρι θέλει λευκό και ροζέ κρασί. Του χρόνου θα στείλω και τη ρετσίνα στην έκθεση που θα γίνει 14-16 Μαρτίου του 2026, στη Θεσσαλονίκη.
