Δεν χωράει ανθρώπου νους όσα συμβαίνουν σε δημοτικό σχολείο της Αττικής, που έχει μετατραπεί σε κολαστήριο για παιδιά με αναπηρία. Δύο 10χρονα δίδυμα αδέρφια με αυτισμό επιστρέφουν στο σπίτι με τραύματα στο σώμα ή έχουν βρεθεί για ώρα… κλειδωμένα σε σχολική τουαλέτα, ενώ άλλο συνομήλικο παιδί ΑμεΑ, που αφόδευσε μέσα στην πάνα του, γύρισε από το σχολείο με μια σακούλα με κόπρανα! Προφανώς, η σχολική βοηθός που άλλαξε το παιδί, έχασε την ψυχραιμία της και για… αντίποινα τοποθέτησε τα κόπρανα μέσα στη σχολική του τσάντα.
Ολα αυτά μόλις δύο εβδομάδες μετά την αποκάλυψη της στήλης στην «Espresso» για την απομάκρυνση του μικρού Χριστοφάνη, που είναι στο φάσμα του αυτισμού, από το ίδιο σχολείο εξαιτίας της άσχημης συμπεριφοράς που αντιμετώπισε στο σχολικό περιβάλλον. Η μαρτυρία της μητέρας των δίδυμων παιδιών με αυτισμό, που πηγαίνουν στο συγκεκριμένο δημοτικό σχολείο, Χάιδως Γιαννακέλου, έρχεται να επιβεβαιώσει δυστυχώς όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα των παιδιών με αναπηρία. Οπως καταγγέλλει, δεν είναι λίγες οι φορές που οι δίδυμοι γιοι της έχουν γυρίσει στο σπίτι με σημάδια στο πρόσωπο και το σώμα, ενώ στις ερωτήσεις της μητέρας προς τους υπευθύνους του σχολείου για το πώς έγιναν αυτά η απάντηση είναι πάντα η ίδια: «Χτύπησαν μεταξύ τους τα παιδιά – ε, αυτά συμβαίνουν»!
Πόσων ετών είναι οι δίδυμοι γιοι σας και πόσα χρόνια πηγαίνουν στο συγκεκριμένο σχολείο;
Ο Βασίλης και ο Θεόδωρος είναι τώρα σχεδόν δέκα ετών. Πηγαίνουν τέσσερα χρόνια στο συγκεκριμένο σχολείο και τα πολλά προβλήματα ξεκίνησαν στις αρχές της φετινής σχολικής χρονιάς, όταν ο Θεόδωρος γύρισε στο σπίτι και μου είπε πως η δασκάλα βοηθός τού έσπασε το μολύβι του, κάτι που φόβισε το παιδί, και από τότε έβγαζε άρνηση προς το σχολείο. Ξέρω πως αυτό το περιστατικό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο για κάποιους, όμως για τα παιδιά με αυτισμό ή έντονη συμπεριφορά η έντονη φωνή και κίνηση μπορούν να διαταράξουν τόσο πολύ τη συναισθηματική τους ισορροπία, που να ανατραπούν όλα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουν κατακτήσει.
Αυτό ήταν το μόνο περιστατικό που έχει συμβεί στο παιδί σας;
Υπάρχει μια σειρά από μικρά, αλλά ιδιαιτέρως σημαντικά περιστατικά που τα παιδιά μου, επειδή έχουν ομιλία, μου εξηγούν λεπτομερώς, και, δυστυχώς για κάποιους, λένε πάντα αλήθεια. Ετσι, γνωρίζω τι συμβαίνει στο σχολείο τους όταν επιστρέφουν με σημάδια στο σώμα τους ή ξαφνικά έχουν βρεθεί κλειδωμένα στην τουαλέτα του σχολείου και κανένας δεν τα έχει εντοπίσει για αρκετή ώρα εκεί. Γεγονότα αδιανόητα, γιατί για κάθε παιδί το σχολείο πρέπει να είναι ένα ασφαλές περιβάλλον, πόσο μάλλον για παιδιά με αναπηρία, που τα περισσότερα δεν μπορούν να επικοινωνήσουν αυτό που τους έχει συμβεί.
Ποιες είναι οι ενέργειες στις οποίες έχετε προβεί για την υπεράσπιση των παιδιών σας;
Δυστυχώς, έχω κάνει ήδη δύο καταγγελίες στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», γι’ αυτό η απάντηση που έχω λάβει είναι πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, το παιδί μου έφταιγε που η βοηθός έσπασε το μολύβι του μπροστά του. Δηλαδή, ένα αυτιστικό παιδί εννέα ετών τότε που έγινε το περιστατικό είναι υπεύθυνο για τη συμπεριφορά μιας ενήλικης βοηθού, που υποτίθεται ότι οφείλει να σέβεται και το εργασιακό περιβάλλον όπου βρίσκεται, αλλά, πάνω απ’ όλα, να νουθετεί τα παιδιά μας με σεβασμό και φροντίδα, γιατί, εκτός από παιδιά, είναι και Ατομα με Αναπηρία. Ενα παιδί με αυτισμό, όσο υπεύθυνο και αν είναι για κακή συμπεριφορά, όταν η δική σου συμπεριφορά απέναντί του είναι τιμωρητική και καταστροφική αυτό που θα καταφέρεις στην καλύτερη περίπτωση είναι να το μάθεις να σπάζει τα μολύβια και όχι να συμπεριφέρεται ήρεμα.
Οταν απευθύνθηκα στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, το έκανα όχι για να τιμωρηθεί κάποιος, αλλά για να διαπιστώσω πόσο σοβαρά έχουν πάρει τον ρόλο του διδασκάλου, του φροντιστή, του βοηθού ή του θεραπευτή. Αυτό που τελικά διαπίστωσα είναι πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο μισθός τους, πώς θα τελειώνουν άρον άρον το ωράριό τους και θα επιβιώνουν μαζί με τα παιδιά μας όσο πιο βολικά μπορούν.
Η επαφή μου με τον σχολικό σύμβουλο είναι σχεδόν καθημερινή και δεν μπορώ να εκφράσω κανένα παράπονο εναντίον του, όμως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Τα παιδιά μέσα στην τάξη βρίσκονται με τους διδασκάλους Ειδικής Αγωγής και όχι με τον σχολικό σύμβουλο, παρ’ όλα αυτά γυρίζουν με σημάδια σε πρόσωπο και σώμα, και ξαφνικά κανένας διδάσκαλος δεν γνωρίζει πώς προκλήθηκαν. Οσο και να ρωτάω, απαντήσεις δεν παίρνω ούτε από διδασκάλους ούτε από βοηθούς, αλλά ούτε και από τη διεύθυνση, γιατί απλά όλα τα φταιξίματα είναι του γονέα ή του παιδιού – αυτή είναι πάντα η εύκολη λύση.
Τώρα τα παιδιά σας πηγαίνουν σχολείο;
Τα παιδιά μου, ύστερα από έναν ακόμα τραμπουκισμό στην τάξη από άλλο παιδί -γιατί, είπαμε, ποτέ δεν φταίει ο διδάσκαλος, μόνο τα παιδιά μας, διότι η αναπηρία τους μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα, ακόμα και ατυχήματα ή ακόμα και το να φύγει ένα παιδί από τον χώρο του σχολείου και να βρεθεί απροστάτευτο στον δρόμο (έχει γίνει και αυτό)- τρόμαξαν πολύ και είχαν τρομερή άρνηση να ξαναβρεθούν στο σχολικό περιβάλλον. Ομως, σιγά σιγά, με πολλή δουλειά, με υποστήριξη ψυχολόγου και ψυχιάτρου, καταφέραμε να ξαναπάνε. Ομως, τα παιδιά μας δεν τα πηγαίνουμε σχολείο για να βρίσκονται απροστάτευτα, φοβισμένα και πληγωμένα. Τα πηγαίνουμε για να εξελιχθούν, να κατακτήσουν μία ρουτίνα γνώσης και η καθημερινότητά τους να είναι ενδιαφέρουσα και να έχει νόημα η ζωή τους. Αντ’ αυτού, μας τα επιστρέφουν κατεστραμμένα ψυχολογικά και σωματικά.
Και κάπου εδώ θα σας αποκαλύψω ακόμα ένα γεγονός που συνέβη στο ίδιο σχολείο, το οποίο πραγματικά σόκαρε όλους τους γονείς, ακόμα και όσους δεν θέλουν να εμπλακούν σε αντιπαραθέσεις τρίτων. Στο συγκεκριμένο σχολείο υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν «κατακτήσει» την τουαλέτα και φοράνε πάνα. Σε μια τέτοια περίπτωση, όταν η βοηθός άλλαξε το παιδί, αντί να πετάξει τα κόπρανα του παιδιού στον κάδο απορριμμάτων, τα έβαλε σε σακούλα και τα έστειλε στο σπίτι του παιδιού μέσα στη σχολική του τσάντα! Το διανοείστε;
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας για διδαχή και καθοδήγηση. Αυτούς τους ανθρώπους πληρώνει το υπουργείο Παιδείας για να φροντίζουν τα παιδιά με αναπηρία. Αυτοί οι άνθρωποι φοράνε το καλύτερο προσωπείο τους όταν τους επισκέπτονται οι ανώτεροί τους στις γιορτές ή προεκλογικά και όταν βαθμολογούν ο ένας τον άλλον με υψηλές βαθμολογίες, για να καλύπτουν ο ένας τον άλλον. Και τα παιδιά ΑμεΑ στο πουθενά, στον αυτόματο πιλότο, σε μια σχολική καθημερινότητα γεμάτη γρατσουνιές, μώλωπες και κόπρανα. Είμαι μια μητέρα παιδιών με αναπηρία που αγαπά τα παιδιά της. Ο,τι αναφέρω είναι πέρα για πέρα αληθινό και είμαι έτοιμη για όλα, γιατί μόνο εγώ ξέρω πώς τα μεγαλώνω, και δεν θα αφήσω σε κανέναν δήθεν ευαίσθητο και έμπειρο διδάσκαλο, φροντιστή, διευθυντή τις ψυχές των παιδιών μου, γιατί γι’ αυτές τις ψυχές παλεύω και θα παλεύω μέχρι τέλους. Ας παλέψουν κι αυτοί για τις δικές τους, γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσουν.
