Εμμονές, εμπάθειες, κόμπλεξ, κακογουστιά, κιτσαρία και οι «απαραίτητες» προκλήσεις μπήκαν στο μίξερ που λέγεται «ελευθερία της έκφρασης στην τέχνη», χτυπήθηκαν καλά και μας έδωσαν επιτέλους την… πολυαναμενόμενη πρώτη ελληνόφωνη queer βιντεο-όπερα με τον τίτλο «ORFEAS2021». Σύμφωνα με τους δημιουργούς της, αφηγείται τους αγώνες του πρώτου… gay πρωθυπουργού της Ελλάδας ενάντια στην πατροπαράδοτη ιστορία καταπίεσης «Live Your Myth in Greece». Μάλιστα, θα προβληθεί στις 19 και στις 26 Ιανουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.
Αυτή καθαυτή η «όπερα», φυσικά, δεν θα απασχολούσε παρά ελάχιστους πέραν των συντελεστών, ωστόσο η είδηση στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αυτός ο… αχταρμάς περιθωριακής «τέχνης» προέκυψε όταν η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανέθεσε τη διασκευή της όπερας του Claudio Monteverdi «L’Orfeo» στο γνωστό και μη εξαιρετέο ντουέτο ΦΥΤΑ. Τα ΦΥΤΑ, για όσους δεν έχουν εμβαθύνει στην «ψαγμένη» τέχνη, είναι το δίδυμο που μας είχε χαρίσει το μνημειώδες «200 Χρόνια Ασφυξία», την online έκθεση με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση, που προκάλεσε οργή με τις βαρύτατες προσβολές σε εθνικά σύμβολα, πίστη και μνημεία από αδιευκρίνιστες καλλιτεχνικές «περσόνες».
Πιστοί στο καλλιτεχνικό δόγμα ότι πρέπει να προκαλούν και όχι να προσελκύουν το κοινό, οι ΦΥΤΑ, που θεωρούσαν ακραίους όσους δεν αποθέωσαν τότε τα φληναφήματα, τα μασκαριλίκια και τις απρέπειες της έκθεσης, ξαναχτυπούν με τον «ORFEAS2021», με το οποίο συμμετείχαν τον περασμένο Νοέμβριο και στο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η παραγωγή της «όπερας» έγινε με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Αναφέρεται στον Ορφέα, έναν gay πρωθυπουργό που ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον αδιευκρίνιστου φύλου σύντροφό του Γιούρι. Έπειτα από κάποιο γεγονός αποφασίζει να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα και να αναμετρηθεί με τα μεγάλα πνεύματα της ελληνικής Ιστορίας. Έτσι κατεβαίνει στο «σκοτεινό εργαστήριο των εθνικών μύθων της ελληνικότητας» για να καταφέρει να αποδείξει ότι ο ορθολογισμός του είναι ικανός να πείσει ακόμη και τις πλέον αντιδραστικές χθόνιες δυνάμεις.
Αν και για τη συμμετοχή των συντελεστών δεν μπορεί να γίνει λόγος, καθώς ο βιοπορισμός του καθενός είναι δικαίωμα, ωστόσο πρέπει να αναφερθεί ότι πρόκειται για μια «όπερα» με σπλάτερ πασαλείμματα με μπογιές σαν αίμα, που βρίθει προσβολών των συμβόλων του ελληνικού έθνους και της πίστης. Βέβαια, η περιγραφή των ΦΥΤΩΝ «καίει» και τον πιο ήρεμο εγκέφαλο.
«Η διασκευή ακολουθεί τα δομικά στοιχεία της αφήγησης του πρωτότυπου κειμένου, αλλά μεταφέρει τη δράση στο μέλλον, σε μια απόπειρα να ανοίξει μια σειρά από συζητήσεις γύρω από τις ριζοσπαστικές πολιτικές, την έννοια της “επανάστασης” στον ύστερο καπιταλισμό, τις σχέσεις Ανατολής / Δύσης, τους μύθους του Ελληνισμού, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους οι νεοσυντηρητικές πολιτικές οικειοποιούνται τη γλώσσα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των ΛΟΑΤΚΙ κοινοτήτων» γράφουν στη σελίδα τους και… όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
