Γεννημένη στην όμορφη Σητεία της Κρήτης, ούσα ανήσυχο πνεύμα από μικρή και λάτρις της ορθολογικής σκέψης, η όμορφη Κρητικοπούλα άφησε τη φαντασία της να ταξιδέψει και την τιθάσευε με το συγγραφικό της χάρισμα. Αρετές που την οδήγησαν στην προσωπική της εκτόνωση αλλά και στην ελευθερία που σου χαρίζει η δυνατότητα της έκφρασης μέσω της ποίησης, της στιχουργικής και της συγγραφής. Ως εδώ όλα καλά, και όλα αυτά μαζί αλλά και ένα ένα ξεχωριστά ίσως αυτά τα χαρίσματα να τα έχουν κι άλλες συγγραφείς, αυτό όμως που είναι αξιοθαύμαστο σ’ αυτή την ιδιαίτερα χαρισματική γυναίκα είναι πως, εκτός απ’ όλα τα παραπάνω, είναι και μητέρα πέντε παιδιών, εκ των οποίων το ένα είναι παιδί «άγγελος!
Και κάπου εδώ γίνεται η μεγάλη ανατροπή, γιατί η κυρία Φραγκάκη δεν δηλώνει συγγραφέας για να δημιουργεί εντυπώσεις, είναι συγγραφέας. Εχει γράψει το μυθιστόρημα «Το μυστικό της ευτυχίας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Businessrise, Inc. σε μορφή ebook στην Ελλάδα και έντυπο σε Αμερική και Καναδά και ήταν υποψήφιο για βραβείο στον διαγωνισμό του ΕΚΕΒΙ «Το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς» (2011). Συμμετείχε στην ποιητική ανθολογία «127 φωνές ψυχής», η οποία κυκλοφόρησε το 2013 για φιλανθρωπικό σκοπό και στο μυθιστόρημα «Λευκά όνειρα» από τις Εκδόσεις Πνοή (2016).
Από τις εκδόσεις Businessrise, Inc. σε Αμερική και Καναδά σε έντυπη μορφή και στην Ελλάδα σε μορφή ebook κυκλοφορούν επίσης: το παραμύθι «Το αστέρι κι η ευχή» και το μυθιστόρημα «Η πεταλούδα της νύχτας» (βραβευμένο από τον Πολιτιστικό & Λαογραφικό Σύλλογο Αμπερνάλλι Σορωνής Ρόδου, από τον Σύλλογο και Ξενώνα Κακοποιημένων Γυναικών της Ρόδου, ενώ βραβεύτηκε στην πολιτιστική εκδήλωση «Το μονοπάτι των βιβλίων» στη Ρόδο το 2015 για την αναφορά του νησιού στα έργα της, υποψήφιο στα βραβεία Public για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς (2016). Συμμετείχε στο «Για πού το ’βαλες… χριστουγεννιάτικα – Το μυθιστόρημα των… 17», συλλογικό έργο από τη Νίκη Εκδοτική, του οποίου τα έσοδα χρησιμοποιήθηκαν για φιλανθρωπικό σκοπό. Ηταν υποψήφιο στα βραβεία Public για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς (2016).
Τα έργα «Ο Συννεφούλης Ταξιδεύει στην Ελλάδα – Cloudie travels to Greece» και «Ο Συννεφούλης Ταξιδεύει στην Κύπρο – Cloudie travels to Cyprus» είναι δίγλωσσα παραμύθια γραμμένα στα ελληνικά και τα αγγλικά (κυκλοφορούν για τα φροντιστήρια μόνο στην αγγλική για τη διδακτική ύλη), συγγραφείς Ειρήνη Φραγκάκη, Νίτσα Μανωλά, Κατερίνα Μανωλά, Νατάσα Μανωλά. Κυκλοφορούν και τα δύο από τις εκδόσεις BookFairy-Write2publish και στο amazon. Συμμετείχε στο δωρεάν ebook συλλογής διηγημάτων «Μέρες γιορτής σε καραντίνα» με το διήγημα «Το Πάσχα της… Ευτυχίας» των εκδόσεων Υδροπλάνο (2019). Εχει δώσει στίχους που έχουν γίνει τραγούδια, είναι επιμελήτρια βιβλίων σε εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και την Αμερική, αρθρογραφεί σε ιντερνετικά περιοδικά και εφημερίδες και επίσης έχει βραβευτεί για το λογοτεχνικό και πνευματικό της έργο με το Βραβείο Μουσών, στο πλαίσιο των λογοτεχνικών βραβείων του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος (2019) της Κεφαλλονιάς.
Δραστηριοποιείται και συμμετέχει στις δράσεις που γίνονται για τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των ΑμεΑ και την απόλυτη αποδοχή τους από την κοινωνία μας. Το μεγαλύτερο βραβείο της, όμως, είναι εκείνο της μητρότητας, γιατί η κυρία Φραγκάκη είναι μητέρα πέντε παιδιών, και μάλιστα το ένα είναι παιδί «άγγελος»! Και κάπου εδώ δικαίως γεννάται το τεράστιο ερώτημα πώς μπορεί και τα καταφέρνει όλα αυτά μαζί τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της, δηλαδή πώς μπορεί και συνδυάζει το μεγάλωμα πέντε παιδιών, την ιδιαίτερη φροντίδα που χρειάζεται ένα παιδί με ιδιαιτερότητες και παράλληλα τη συγγραφή που όλοι μας γνωρίζουμε πως απαιτεί συγκέντρωση και απόλυτη ηρεμία;
Κυρία Φραγκάκη, πόσο εύκολα μπορεί να «απομονωθεί» για να γράψει η συγγραφέας μέσα σε ένα σπίτι με έναν σύζυγο και πέντε παιδιά διάφορων ηλικιών;
Οταν τελειώνει η μέρα, έρχεται η δροσιά της νύχτας. Οταν επιτέλους ύστερα από τόσες ώρες καθημερινής έντασης, κούρασης και αντιμετώπισης κάθε λογής προβλημάτων, λίγο μετά το χασμουρητό και πριν τα βλέφαρα κλείσουν, βρίσκω τον ελάχιστο χρόνο να μπορέσω να τον αφιερώσω στα πράγματα που αγαπώ μετά τα παιδιά μου, τη συγγραφή.
Η συγγραφή είναι για εσάς εκτόνωση, τρόπος επικοινωνίας, τρόπος διδαχής;
Οταν ένας συγγραφέας γράφει, το κάνει πρωτίστως γιατί έχει να μοιραστεί. Κι όταν γράφεις εκτονώνεσαι και ταυτόχρονα επικοινωνείς. Κι όταν αυτά που επικοινωνείς αφορούν το κοινωνικό σύνολο, ναι, είναι και τρόπος διδαχής.
Τι είναι αυτό που δεν έχετε γράψει ακόμα και πιστεύετε πως είναι άκρως αναγκαίο για την κοινωνία;
Οσο και αν χαίρομαι και νιώθω ολοκληρωμένη ως συγγραφέας όταν τελειώνω κάποιο έργο μου, την ίδια στιγμή ρωτάω τον εαυτό μου: «Μήπως μπορείς καλύτερα; Μήπως μπορείς κάτι περισσότερο;» Οσο η φαντασία ενός συγγραφέα παραμένει δημιουργική τόσο θα έχει να δώσει καινούργια πράγματα, διαφορετικά. Κάθε νέα σκέψη που επικοινωνείται με το κοινό είναι ένα σκαλοπάτι στην πολιτισμική και πολιτιστική πρόοδο κάθε αναγνώστη. Αυτά τα μικρά λιθαράκια προόδου μπορεί να δώσει ο κάθε συγγραφέας με κάθε νέο έργο του, αλλά, όταν όλα αυτά συγκεντρωθούν μαζί, γίνονται βουνά γνώσης προόδου και εξέλιξης.
Τα παιδιά σας έγιναν πηγή έμπνευσής σας;
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος αποκτά τα πρώτα του ερεθίσματα, ήδη μέσα από την κοιλιά της μάνας του, πολύ δε περισσότερο μεγαλώνοντας και φτάνοντας στην ενήλικη ζωή, αυτές οι μικρές εμπειρίες και τα αισθήματα τα οποία αναπτύσσονται για ό,τι αγαπάμε, όπως είναι τα παιδιά μας, είναι οι πηγές που κάνουν το μυαλό να αναβλύζει από συναισθήματα και νέες ιδέες για νέα συγγραφή.
Ο γιος σας, που είναι ο «άγγελος» της οικογένειάς σας, πόσο σας δίδαξε; Πόσο σας ενέπνευσε και πόσο σας έδωσε φτερά για νέες προσεγγίσεις των έργων σας;
Ο Σπυράκος μου, ναι, είναι ένας άγγελος. Και δεν το λέω γιατί είναι γιος μου, αλλά αυτά τα παιδιά, που δεν έχουν μέσα τους κακία, ζήλια, φθόνο αλλά αντιθέτως έχουν αγνά συναισθήματα, έγινε για μένα δάσκαλος. Δίδαξε την ψυχή μου, το μυαλό μου, την Ειρήνη σαν άνθρωπο. Ο αυτισμός σαν έννοια μέσα στην καθημερινότητα είναι μια διδαχή από μόνος του. Ναι, με τις δυσκολίες που κουβαλάει, δεν είναι όλα ρόδινα. Αλλά έχει μέσα του τόση αγάπη, τόση αγνότητα…
Αναμφίβολα είστε πολυτάλαντη γυναίκα, με δυνάμεις που λίγοι έχουν την εποχή που διανύουμε. Από πού αντλείτε όλη αυτή την ενέργεια;
Το πολυτάλαντη είναι κάτι που το κρίνουν οι άλλοι και όχι εγώ η ίδια. Η δύναμη που υπάρχει για να με κρατάει δυνατή, ακμαία, ζωντανή κι έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε νέα πρόκληση είτε ως άνθρωπος είτε ως συγγραφέας δεν είναι ατομική αλλά συλλογική. Είναι η δύναμη που μου παρέχει η οικογένειά μου, με τα παιδιά μου, τον σύζυγό μου, τους φίλους που με αγαπάνε και είναι δίπλα μου και τους συγγενείς. Ολοι αυτοί είναι πολλαπλασιαστές δύναμης. Ολοι αυτοί είναι αυτό που με κάνει να μη φοβάμαι το αύριο.
Τελικά η αναπηρία μπορεί να νικηθεί από τη θέληση και την απόφαση πως εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τη μοίρα μας και την εξέλιξή μας;
Τι ακριβώς καλούμαστε να νικήσουμε; Τι θα ορίσω εγώ και για ποιον λόγο; Είμαι η μαμά του Σπύρου, ενός παιδιού που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Οχι πάσχει, όχι υποφέρει, απλώς είναι. Και είναι υπέροχος, όπως είναι. Συνηθίζεται στην παρέμβαση που δέχεται κάθε παιδί να τριγυρνάει και η ιδέα ότι με κάποιον τρόπο θα το διορθώσουμε, θα το αλλάξουμε, θα το κάνουμε να ενταχθεί στην κοινωνία των νευροτυπικών, εμάς δηλαδή, που -αν είναι δυνατόν- τα κάνουμε όλα σωστά και φυσιολογικά. Εχουμε προσπαθήσει να μπούμε στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων; Μήπως λανθασμένα τους κάνουμε να πιστεύουν ότι κάτι κάνουν λάθος και πρέπει να το διορθώσουν για να μπορούν στην τελική να φέρονται όπως εμείς; Οχι, δεν υπάρχει λάθος παιδί, μόνο ένας άλλος τρόπος ύπαρξης, επικοινωνίας, σκέψης. Αγκαλιάστε κι αφουγκραστείτε τα παιδιά σας. Οπως είναι. Ακριβώς όπως είναι. Γιατί δεν ήρθαν να διορθωθούν. Ηρθαν να μας διορθώσουν. Και τότε θα έρθει και η εξέλιξη και όλα όσα θέλουμε να πετύχουμε. Ο αυτισμός δεν είναι αναπηρία. Απλά εμείς οι νευροτυπικοί δεν ξέρουμε πού να κατατάξουμε αυτή τη διαφορετικότητα του τρόπου σκέψης της λειτουργίας των αυτιστικών και βρίσκουμε την εύκολη λύση να τους πούμε αναπήρους. Σ’ έναν κόσμο τυφλών, ο μονόφθαλμος θα ήταν ανάπηρος.
Περιγράψτε μας μια μέρα σας, είναι σίγουρα παραπάνω από 24 ώρες!
Αν μπορούσε να έχει και 48 ώρες, πάλι δεν θα έφταναν. Κάποτε… τότε που ήθελα να τα προλάβω όλα σαν να ήμουν super woman, αναρωτιόμουν κι εγώ πού κρύβω την κάπα μου… Ευτυχώς άλλαξα τακτική στην καθημερινότητά μου. Οταν κάτι το αγαπάς, πάντα βρίσκεις τρόπο και χρόνο να το κάνεις. Αν και κάποιες στιγμές θα ζήλευα μια ώρα ύπνου ακόμα. Η αλήθεια είναι πως τώρα πια, τα τέσσερα από τα πέντε παιδιά μου είναι πιο ανεξάρτητα λόγω ηλικίας, τα δύο τα μεγάλα έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο. Για τις νέες μανούλες όμως που αναρωτιούνται πώς είναι να μεγαλώνεις πέντε παιδιά, να ξέρουν ότι δεν είναι δύσκολο, κουραστικό ναι, αλλά όχι δύσκολο. Και γίνεται ακόμα πιο εύκολο όταν έχουμε δίπλα μας έναν σύντροφο ο οποίος μπορεί να μας στηρίξει και να επωμιστεί το δικό του βάρος. Εκτός αυτού, σε μια πολύτεκνη οικογένεια το πρώτο που μαθαίνουν τα παιδιά είναι η χαρά της ομάδας. Λειτουργούμε ως ομάδα και ο ένας βοηθάει τον άλλον. Προέρχομαι κι εγώ από πολύτεκνη οικογένεια, οπότε δεν μου ήταν πρωτόγνωρο, πόσο μάλλον δύσκολο. Πάντα αγαπούσα την έννοια της οικογένειας, πάντα είχα πολλή αγάπη να δώσω και πιστεύω ότι το έχω καταφέρει, αν κρίνω από τις αμέτρητες αγκαλιές που εισπράττω. Η γλυκιά κούραση αποζημιώνεται και ξεχνιέται εν ριπή οφθαλμού!
Τελικά, ό,τι πραγματικά θέλει ο άνθρωπος το μπορεί;
Οπως λέει κι ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω και τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και σε αυτή την τελευταία φράση είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Γιατί καλά είναι τα «θέλω», αλλά έχουν αξία μόνο όταν μπορούμε να τα ντύσουμε με τους όρους που εμείς θα θέσουμε για να οδηγηθούμε στην επιτυχία. Και αυτό ισχύει για τα πάντα στη ζωή μας. Αυτό είναι ένα μάθημα που το άκουσα από τον σύζυγό μου να το δίνει στα παιδιά μας και το υιοθέτησα κι εγώ.
