Το (άγνωστο ποδοσφαιρικό) παρελθόν του βουλευτή Ηλείας Ανδρέα Μαρίνου που έκανε καριέρα ως διαιτητής.
Τον δικό της διαιτητή (με την κλασική έννοια του όρου) έχει το Ελληνικό Κοινοβούλιο Ο Ανδρέας Μαρίνος, που εκλέχτηκε με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην ιδιαίτερη πατρίδα του (νομός Ηλείας), μπαίνοντας για πρώτη φορά στη Βουλή έπειτα από μια πολύ πλούσια και παραγωγική συνδικαλιστική δράση, έχει κάνει καριέρα στα γήπεδα ως διαιτητής.
Επί σειρά ετών ήταν επόπτης Α’ Εθνικής και διαιτητής Β’ Εθνικής, ενώ μόλις κρέμασε τη σφυρίχτρα του (το 1999) ονομάστηκε «καθηγητής διαιτησίας» και ανέλαβε πρόεδρος της Επιτροπής Διαιτησίας της ΕΠΣ Ηλείας μέχρι το 2005. Στη συνέχεια εκλέχτηκε πρόεδρος του Συνδέσμου Διαιτητών Ηλείας, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Ο βουλευτής Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας, σε συνέντευξή του στην «Espresso», ξεδιπλώνει σήμερα τις αναμνήσεις του από τον χώρο της ελληνικής διαιτησίας και παραδέχεται ότι οι διαιτητές αυτοδιοικούμενοι, υπό την αιγίδα της ΕΠΟ, θα εκτελέσουν καλύτερα τα καθήκοντά τους.
– Κατ’ αρχάς, να υποθέσω ότι είστε εκείνος στον οποίο απευθύνονται πρώτα οι συνάδελφοί σας στη Βουλή για να σχολιάσουν μια αμφισβητούμενη φάση;
Οσο το επιτρέπουν τα κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα και οι υποχρεώσεις των συναδέλφων μου, βεβαίως και συζητάμε ζητήματα που αφορούν το ποδόσφαιρο. Εφόσον παρακολουθούμε κάποιον αγώνα στο εντευκτήριο της Βουλής, είναι αλήθεια ότι ζητάνε τη γνώμη μου για κάποιες δύσκολες φάσεις.
– Οι βουλευτές ξέρουν μπάλα ή τους χαρακτηρίζει το πάθος του οπαδού;
Η συντριπτική πλειοψηφία συγκινείται από το ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού από την οποία προέρχονται. Το γνωρίζουν καλά, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που τους χαρακτηρίζει η αγάπη και το πάθος για την ομάδα τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
– Τι ομάδα δηλώνετε;
Εθνική Ελλάδας, την οποία παρακολουθώ ανελλιπώς. Αγαπώ ακόμη τις ομάδες που υπηρετούν την ευγενή άμιλλα και αυτό συμβαίνει με τις ομάδες της πατρίδας μου οι οποίες φέρνουν και τη βαριά κληρονομιά της αρχαίας Ολυμπίας.
– Εχετε καλές ή κακές αναμνήσεις από τη θητεία σας στα ελληνικά γήπεδα;
Η διαιτησία είναι λειτούργημα και χαρίζει υπέροχες στιγμές, αλλά και σε φέρνει αντιμέτωπο με δύσκολες καταστάσεις. Οι αποφάσεις που παίρνεις μπορεί να είναι καθοριστικές και εκεί απαιτείται αυξημένη ευθύνη για την απονομή του δικαίου. Ετσι λειτούργησα, γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των αναμνήσεών μου είναι ευχάριστες.
– Ο χώρος της διαιτησίας μοιάζει σαν τη Λερναία Υδρα. Οσοι διαιτητές και αν «φαγωθούν», θα βρεθούν κάποιοι άλλοι και πάει λέγοντας… Συμφωνείτε;
Εδώ θα δανειστώ μια ρήση του επί σειρά ετών προέδρου της ΦΙΦΑ Ζοάο Χαβελάνζ, ο οποίος έλεγε πολύ πετυχημένα ότι αν πάψει να υπάρχει το λάθος από τον διαιτητή, τότε θα πάψει να υπάρχει το ίδιο άθλημα. Αυτό δεν αμνηστεύει τα λάθη των διαιτητών, αλλά πρέπει όλοι να δεχτούμε ότι οι φάσεις των αγώνων είναι εικόνες για τις οποίες ο διαιτητής πρέπει να αποφανθεί άμεσα και τελεσίδικα.
– Ποιον θεωρείτε κορυφαίο Ελληνα διαιτητή;
Εκείνον που σε κάθε αγώνα προσπαθεί να κάνει τα λιγότερα λάθη, και προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται πολλοί διαιτητές από τους οποίους αν ξεχώριζα κάποιον, θα αδικούσα τους υπολοίπους.
– Είναι αλήθεια ότι άμα δεν σκύψεις το κεφάλι στον εκάστοτε ισχυρό του ποδοσφαίρου, δεν κάνεις διεθνή καριέρα;
Ο καλός διαιτητής πρέπει να διαθέτει και τον ανάλογο χαρακτήρα. Δεν θα σκεφτεί ποτέ να σκύψει το κεφάλι σε κανέναν ισχυρό του ποδοσφαίρου, αλλά θα δουλεύει σκληρά για να πείσει ή «αναγκάσει» τα όργανα της διαιτησίας να υπολογίζουν σε αυτόν και να ανεβαίνει γιατί το αξίζει.
Το λέω αυτό γιατί έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιοι διαιτητές να κάνουν πρώτα κάποιες «σφαγές» και μετά να γίνονται διεθνείς… Οι διαιτητές που δεν ακολουθούν τον σωστό δρόμο μπορεί να έχουν μια προσωρινή εύνοια, η οποία μόνο ως αρνητική εικόνα θα τους συνοδεύει στη μετέπειτα πορεία τους όσον αφορά το ποδόσφαιρο και την κοινωνία γενικότερα.
– Εσείς δεχτήκατε ποτέ ενοχλήσεις ή πιέσεις; Νιώσατε ότι κάποια στιγμή σκύψατε το κεφάλι;
Σημασία δεν έχει αν δέχεσαι ενοχλήσεις ή πιέσεις, αλλά πώς απαντάς σε αυτές. Το σημαντικό για εμένα που μου αναγνωρίζει η ποδοσφαιρική κοινότητα είναι ότι απάντησα στο γήπεδα με δικαιοκρισία και ήθος και ότι ενδεχόμενα σφάλματα που έκανα ήταν προϊόν ατυχούς εκτίμησης των παραβάσεων.
– Βλέπετε μέλλον στην ελληνική διαιτησία;
Το επίπεδο έχει ανέβει. Ολο και πιο πολλοί καλλιεργημένοι νέοι στελεχώνουν την ελληνική διαιτησία και προσδοκούμε ότι θα έχει ευοίωνο μέλλον.
– Το γεγονός ότι η διαιτησία μένει υπό τη σκέπη της ΕΠΟ μάλλον δεν απελευθερώνει τους διαιτητές, αλλά τους εγκλωβίζει. Συμφωνείτε;
Η ΕΠΟ είναι η υπερκείμενη αρχή και η διαιτησία είναι ένα λίαν ευπαθές κομμάτι που απαιτεί ειδική και προσεκτική προσέγγιση. Ετσι θαρρώ πως πρέπει να αντιμετωπίζεται και πως οι διαιτητές είναι βέβαιο ότι αυτοδιοικούμενοι υπό την αιγίδα της ΕΠΟ θα εκτελέσουν απερίσπαστοι τα καθήκοντά τους.
– Η λύση, λοιπόν, ποια είναι για να δούμε καλύτερες διαιτησίες;
Αισιοδοξώ ότι μια συνάντηση αντιλήψεων και καλώς προθέσεων ΕΠΟ και ΟΔΠΕ, ενώσεων και συνδέσμων, θα αποτελέσει το θεμέλιο μιας πετυχημένης προσπάθειας για την παραπέρα πρόοδο.
– Σε ποιον άνθρωπο της διαιτησίας οφείλετε πολλά;
Ασχολούμαι με τα διοικητικά της διαιτησίας από το 1986. Στην πορεία αυτή με καθοδήγησε ένας μεγάλος διαιτητής και παράγοντας, ο Τιμολέοντας Λάτσιος.
Π. ΚΑΤΩΝΗΣ
