Σούζη, είμαι 37 χρονών και είμαι παντρεμένη εδώ και οκτώ χρόνια. Δεν έχουμε παιδιά, δεν προσπαθούμε, ούτε είχαμε πει ότι είναι απόλυτα στο πλάνο. Η σχέση μου με τον άντρα μου είναι καλή. Δεν με κακομεταχειρίζεται, δεν μου φέρεται άσχημα. Είναι σωστός, σταθερός και με αγαπάει. Αλλά εγώ, Σούζη, δεν νιώθω ολόκληρη.
Περίπου εδώ και έναν χρόνο άρχισα να συνειδητοποιώ ότι με ελκύουν και οι γυναίκες. Oχι με τον τρόπο που απλά θαυμάζεις μια ωραία παρουσία. Είναι παραπάνω. Είναι έλξη, είναι σκέψη, είναι φαντασίωση, είναι ενθουσιασμός. Και δεν το είχα ποτέ πριν ή δεν το είχα παραδεχτεί. Στην αρχή το έπνιξα. Με τρόμαξε. Είπα «είναι φάση, είναι επειδή δεν νιώθω καλά με τον άντρα μου».
Αλλά όσο περνάει ο καιρός, δεν φεύγει. Αντίθετα, γίνεται πιο έντονο. Eχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ενοχές όταν τον φιλάω, όχι γιατί δεν τον αγαπάω, αλλά γιατί νιώθω πως δεν είμαι αληθινή. Δεν του έχω πει τίποτα. Δεν ξέρω αν πρέπει. Δεν ξέρω τι θέλω ακόμα. Δεν έχω απατήσει. Αλλά είμαι μισή. Και το ξέρω. Το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω αν είμαι bisexual ή αν δεν ήμουν ποτέ ερωτευμένη με άντρα. Κι αυτό με τρελαίνει. Νιώθω παγιδευμένη και ταυτόχρονα τυχερή που δεν έχουμε παιδιά, γιατί, αν είχαμε, θα είχα βουλιάξει τελείως. Τι κάνεις όταν όλη σου η ζωή έχει στηθεί πάνω σε μια εκδοχή του εαυτού σου και ξαφνικά αυτή αλλάζει;
AΠΑΝΤΗΣΗ
Αυτό που ζεις μοιάζει παράλογο μέσα σου, αλλά δεν είναι παράλογο, δεν είναι «βλάβη», δεν είναι φάση. Είναι αλήθεια, που τώρα βρήκε χώρο να βγει στην επιφάνεια. Πολλοί άνθρωποι, ναι, και γυναίκες παντρεμένες και άντρες straight (στα χαρτιά) κάποια στιγμή στη ζωή τους ανακαλύπτουν κάτι που αγνοούσαν ή είχαν θάψει. Το ότι τώρα το νιώθεις δεν σημαίνει ότι ήσουν «λάθος» πριν. Σημαίνει απλώς ότι τώρα είσαι πιο αληθινή με τον εαυτό σου. Δεν θα σου πω «χώρισε» ή «μίλα του τώρα». Θα σου πω όμως να σταματήσεις να νιώθεις ενοχή που νιώθεις αυτό που νιώθεις. Δεν είσαι κακή. Δεν είσαι άπιστη. Δεν είσαι μπερδεμένη. Είσαι σε φάση ειλικρίνειας. Και μπράβο σου που το βλέπεις. Το ότι δεν έχετε παιδιά, σου δίνει μια τεράστια ελευθερία: να φτιάξεις τη ζωή σου χωρίς το βάρος του «και τώρα τι θα κάνω με τα παιδιά;»
Αλλά πρέπει πρώτα να αποφασίσεις αν αυτό που θες είναι να μείνεις με έναν άντρα που δεν σε καλύπτει πια ή να ανοίξεις τον δρόμο σου. Δεν είναι θέμα φύλου. Είναι θέμα αλήθειας. Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις στον κόσμο γιατί σου αρέσουν και οι γυναίκες. Αλλά πρέπει να εξηγήσεις στον εαυτό σου γιατί συνεχίζεις να ζεις σαν να μη σου αρέσουν. Και για να σε προλάβω: Ο άντρας σου δεν φταίει. Ούτε κι εσύ φταις. Κανείς δεν φταίει που αλλάζουμε. Φταίμε μόνο αν συνεχίζουμε να ζούμε με τρόπο που μας ακυρώνει. Το μόνο λάθος που μπορείς να κάνεις τώρα είναι να θάψεις ξανά ό,τι ένιωσες και να συνεχίσεις σαν να μην έγινε τίποτα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να βάλεις ταμπέλα. Αλλά αν εσύ ξέρεις ότι κάτι άλλο σε περιμένει, μην το προσπεράσεις για να μείνεις «σωστή». Δεν είναι αμαρτία να αλλάζεις. Είναι ζωή. Και η ζωή ξεκινάει όταν σταματήσεις να προσποιείσαι.
