«Στην Αριστερά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, δεν έχουμε προσωπικές καριέρες και δεν αντιμετωπίζουμε την πολιτική ως επάγγελμα» λέει, μιλώντας σήμερα στην «Espresso», η πρώην περιφερειάρχης Αττικής, νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στον Δυτικό Τομέα, και τομεάρχης Εξωτερικών Ρένα Δούρου.
- Απο τη Βίβιαν Μπενέκου
Συζητώντας για τον Αλέξη Τσίπρα και τις κινήσεις του, η Ρένα Δούρου ξεκάθαρα υποστηρίζει ότι «ο πρώην πρωθυπουργός είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον τόπο, που κανείς δεν μπορεί να διαγράψει ή να αμφισβητήσει». Για τη βουλευτή, όποια επιλογή και αν κάνει ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι για «να μπει ο τόπος σε νέα, προοδευτική ρότα». Κι αυτό γιατί θεωρεί ότι η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αγνοεί τη λέξη «ντροπή» για πολλά από αυτά που κάνει, τα οποία χαρακτηρίζονται από τη Ρένα Δούρου «τραμπισμός α λα γκρέκα».
Ως τομεάρχης Εξωτερικών, η Ρένα Δούρου βρέθηκε προ ημερών στην Κύπρο, όπου γνώρισε ένα μωράκι, δισέγγονο μιας οικογένειας που μετρά νεκρούς από την τουρκική εισβολή. Με αφορμή αυτή την αγκαλιά στο παιδάκι, μιλήσαμε μαζί της για τη μητρότητα. «Δεν μου έχουν λείψει τέτοιες στιγμές, χάρη στα ανίψια μου και τα εγγόνια της οικογένειάς μας. Η μητρότητα κλίνεται σε πολλές πτώσεις. Μάνα σημαίνει πάνω από όλα αγάπη, νοιάξιμο, αγκαλιά» είναι τα λόγια της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δύο πολυαγαπημένα ανίψια από τον μικρότερο αδελφό της, την πεντάχρονη Ρένα και τον επτάχρονο Θανάση.
Η Ρένα Δούρου, που γιόρτασε προ ημερών τα 51 της χρόνια, ξεκουράζεται κολυμπώντας, κάνοντας βόλτες με τα ανιψάκια, βλέποντας σειρές στα συνδρομητικά κανάλια ή διαβάζοντας. Εάν καλούσε κάποιους σε γεύμα, αυτοί θα ήταν ο Ηλίας Μαμαλάκης, ο αγαπημένος της σεφ, ή ο αείμνηστος Πετρολούκας Χαλκιάς, τον οποίο θαύμαζε και θαυμάζει.
Αρχές της εβδομάδας σάς βρήκαμε στην Κύπρο. Ποιος ο λόγος του ταξιδιού; Τι γίνεται τελικά με αυτό το περίφημο καλώδιο;
Βρεθήκαμε στο μαρτυρικό νησί με την αντιπροσωπία της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής, ύστερα από πρόσκληση του Δήμου Μόρφου, για να πάρουμε μέρος στις αντικατοχικές εκδηλώσεις που οργανώνει κάθε χρόνο. Κάθε επίσκεψη στη Μόρφου είναι επίσκεψη μνήμης. Μας θυμίζει την ανοιχτή πληγή του μισού αιώνα παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής. Το δράμα των αγνοουμένων. Την υποκρισία αυτού που ονομάζουμε «διεθνής κοινότητα». Μας θυμίζει όμως και πόσο ακόμη πρέπει να παλέψουμε, Αθήνα και Λευκωσία, για τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές φέτος ήταν το μνημόσυνο στο Μνημείο Πεσόντων Μόρφου, στο οδόφραγμα του Αστρομερίτη, και μετά η συμμετοχή μας στην εκδήλωση στο Δημοτικό Σχολείο Αστρομερίτη. Γύρω μας, τα συνθήματα «Κανένας δεν ξεχνά, τίποτε δεν ξεχνιέται», «51 χρόνια αγώνα, 51 χρόνια οδύνης, η Μόρφου πρέπει να ελευθερωθεί ξανά» δείχνουν το χρέος της ενότητας του Ελληνισμού για το δίκαιο. Με ρωτάτε, επίσης, για την τύχη του καλωδίου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου. Είναι θλιβερή και εξοργιστική μαζί η στάση της κυβέρνησης. Επέλεξε να έλθει σε σύγκρουση με τη Λευκωσία, επιρρίπτοντας τις ευθύνες του βαλτώματος στην κυπριακή πλευρά. Και μάλιστα, την ώρα που απαιτείται ο συντονισμός Ελλάδας – Κύπρου για δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Αντ’ αυτών, είδαμε να φτάνει στο σημείο ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης να πει ότι «η Κύπρος δεν εκβιάζεται». Ολα αυτά είναι πάρα πολύ επικίνδυνα, και δικαιώνουν το γιατί πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την κυβέρνηση.
Οι Κύπριοι πώς υποδέχονται τους Ελληνες βουλευτές σήμερα;
Με τη γνωστή, παροιμιώδη φιλοξενία τους, που δεν αφορά μόνο τη γνωστή, απαράμιλλη αίσθηση ζεστασιάς. Αυτός το είδος… πώς να το πω… ανθρωπιάς, που σπανίζει στις μέρες της ψυχρότητας της ψηφιακής επικοινωνίας. Νιώσαμε την κοινότητα της αλληλεγγύης, του αγώνα για το δίκαιο, την ανθρωπιά… Μια ιδιαίτερη αίσθηση για την Κύπρο, όπως την περιέγραφε ο Σεφέρης, γράφοντας τις εντυπώσεις του πριν από 80 χρόνια: «Βρίσκω εκεί πράματα παλιά που ζουν ακόμη, ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα. (…) Αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη τη συμπαράστασή μας”».
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε δύσκολη θέση μετά τη φυγή Τσίπρα. Πώς βλέπετε το μέλλον του κόμματος εάν ο πρώην πρωθυπουργός κάνει κόμμα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε θέση μάχης κατά της δεξιάς κυβέρνησης. Αυτή είναι ο αντίπαλός μας. Δουλεύουμε, εντός κι εκτός Βουλής, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει βαλθεί τώρα, για παράδειγμα, να μας γυρίσει στον εργασιακό μεσαίωνα με το 13ωρο, ακυρώνοντας κεκτημένα με σκληρούς αγώνες, δικαιώματα. Παλεύουμε στο πλευρό της κοινωνικής πλειοψηφίας που λέει «φτάνει πια!» με τη διαφθορά, τη φτωχοποίηση, τον εμπαιγμό από τη σημερινή κυβέρνηση. Ο στόχος μας είναι ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού μετώπου από όπου δεν περισσεύει κανείς, για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση.
Το κόμμα Τσίπρα θα σας ενδιέφερε σε προσωπικό επίπεδο; Διατηρείτε καλές σχέσεις με τον Αλέξη Τσίπρα;
Στην Αριστερά, σε αντίθεση με τη Δεξιά, δεν έχουμε προσωπικές καριέρες, δεν αντιμετωπίζουμε την πολιτική ως επάγγελμα. Για παράδειγμα, τον Μάρτιο του 2014 παραιτήθηκα από τη βουλευτική έδρα για να δώσω τη μάχη της Περιφέρειας Αττικής, με τις δημοσκοπήσεις να μας φέρνουν εκτός δεύτερου γύρου. Ο στόχος μας είναι να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία και όχι στους εαυτούς μας. Δίνουμε μάχες διαρκείας με τους πολίτες για δικαιοσύνη, δημοκρατία, αλληλεγγύη. Ειδικά σήμερα, που βλέπουμε ότι επιστρέφει, με τη μορφή του τραμπισμού, μια εκδικητική, αμετανόητη, αναθεωρητική Ακροδεξιά, σε συνεργασία με τη Δεξιά, οι μάχες αυτές είναι μονόδρομος. Υπό αυτό το πρίσμα, άλλωστε, σφυρηλατούνταν και σφυρηλατούνται οι σχέσεις μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών. Το ίδιο ισχύει για τις σχέσεις μου με τον πρώην πρωθυπουργό, ένα σημαντικό κεφάλαιο για τον τόπο, που κανείς δεν μπορεί να διαγράψει ή να αμφισβητήσει και ο οποίος κάνει τις επιλογές του με κοινό στόχο: να μπει ο τόπος σε νέα, προοδευτική ρότα.
Υπάρχει μεγάλη μερίδα κόσμου που υποστηρίζει ότι οι εκπρόσωποι των Τεμπών έχουν αρχίσει να υπερβάλλουν. Ποια η γνώμη σας;
Μία μόνο λέξη: σεβασμός. Σεβασμός στους γονείς και στις οικογένειες και στο αίτημά τους για αλήθεια και δικαιοσύνη. Η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν σέβεται, αλλά εμπαίζει τους συγγενείς των θυμάτων. Και χρειάστηκε η απεργία πείνας επί μέρες του πατέρα Πάνου Ρούτσι για να γίνουν τα αυτονόητα, για να μάθει την αλήθεια για τον θάνατο του γιου του. Και που, ακόμη και σήμερα, ο κ. πρωθυπουργός τον αγώνα αυτόν, που άγγιξε τις καρδιές όλων μας, τον υποβαθμίζει, τον διαστρεβλώνει, τον εκχυδαΐζει, ισχυριζόμενος ότι προκάλεσε θέμα… ευταξίας του εθνικού μνημείου εξαιτίας… επαναστατικής γυμναστικής! «Τραμπισμός α λα γκρέκα», δηλαδή. Ντροπή! Αν και η σημερινή εξουσία αγνοεί τη λέξη αυτή…
Και μια τελευταία, αλλά σημαντική, θεωρώ, παρατήρηση: η μερίδα των πολιτών που στήριξε τον Πάνο Ρούτσι είναι πολύ μεγαλύτερη από τις φωνές της χυδαιότητας σε βάρος του, σε βάρος των γονιών και των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.
Θα μπορούσε να συνεργαστεί η ευρύτερη Κεντροαριστερά, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του προέδρου του, Σωκράτη Φάμελλου, κάνει διαρκή καλέσματα για συμπόρευση στο πλαίσιο προοδευτικού μετώπου για μια προοδευτική διακυβέρνηση στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων. Το 2023, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα προοδευτικά κόμματα απαξίωσαν, για ψηφοθηρικούς λόγους, την απλή αναλογική και τις συνεργασίες που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανοιξαν έτσι τον δρόμο για τη Δεξιά στην εξουσία. Μια επιλογή που πληρώνει σκληρά ο τόπος. Θα αναλάβουν την ευθύνη συνέχισης της δεξιάς διακυβέρνησης;
Ως τομεάρχης Εξωτερικών, ποια λάθη βλέπετε στην πολιτική Γεραπετρίτη;
Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού είχε πει στον συνάδελφό σας κ. Παπαχελά ότι «η ελληνική Δεξιά, παραδοσιακά, δεν ξέρει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να κάνει εξωτερική πολιτική». Τον επιβεβαιώνει η σημερινή τυχοδιωκτική, επικίνδυνη εξωτερική πολιτική του δεδομένου και προβλέψιμου συμμάχου της δεξιάς κυβέρνησης. Πανηγύρισε για την πρόσκληση στο Σαρμ ελ Σέιχ, στη σύνοδο για την ειρήνη στη Γάζα, του κ. πρωθυπουργού. Και μόνο αυτό μαρτυρά πώς αντιλαμβάνεται την Ελλάδα στον κόσμο – άβουλη παρατηρήτρια των εξελίξεων.
Στο ταξίδι σας στην Κύπρο σάς είδαμε με ένα μωράκι αγκαλιά. Θα το τολμούσατε για εσάς; Σας ρωτούν το χιουμοριστικό «εσείς πότε θα γίνετε μάνα;»;
Κράτησα στην αγκαλιά μου το δισέγγονο μιας οικογένειας που μετρά νεκρούς από την τουρκική εισβολή. Ο αγώνας όλων μας είναι να μεγαλώσει σε μια Κύπρο χωρίς τουρκική κατοχή, χωρίς Γραμμή Αττίλα, χωρίς Πράσινη Γραμμή, στην κυρίαρχη Κύπρο της ειρηνικής συμβίωσης Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας.
Ηταν μια ιδιαίτερη στιγμή… Και να σας πω ότι δεν μου έχουν λείψει τέτοιες στιγμές, χάρη στα ανίψια μου και τα εγγόνια της οικογένειάς μας. Γιατί η μητρότητα κλίνεται σε πολλές πτώσεις. Μάνα σημαίνει πάνω από όλα αγάπη, νοιάξιμο, αγκαλιά. Οπως και η οικογένεια που έχει πολλά πρόσωπα, πολλές αγκαλιές.
Πενήντα ένα… Ε, και; Τι αλλάζει; Τι φέρνει στην γυναίκα το «50 plus»;
«Ε, και; Πενήντα συν 1 και συνεχίζουμε… Είμαι χαρούμενη που βλέπω ότι οι γυναίκες στα πενήντα τους έχουν άλλη δυναμική από ό,τι είχαν ακόμη και πριν από μια γενιά. Θέλω πολύ και αγωνίζομαι να αλλάξει ακόμη περισσότερο το στερεότυπο μιας ξωμάχου, και κυρίως των γυναικών στο περιθώριο. Σε κάθε κλάδο.
Ποιο είδος γυμναστικής κάνετε;
Γυμναστική δεν έχω καταφέρει προς το παρόν. Εκείνο όμως που πραγματικά με ξεκουράζει είναι η θάλασσα, το κολύμπι. Μια ιδιαίτερη, μοναδική αίσθηση ελευθερίας, αλλά και μοναξιάς μεταξύ θάλασσας και ουρανού. Μπορώ επίσης να προσθέσω και τις βόλτες, κατά καιρούς, με τον μικρό Θανάση και τη μικρή Ρένα, τα ανίψια μου, στο Μπαρουτάδικο. Που κλασικά καταλήγουν σε γλυκό για τα μικρά – και τη… θεία εννοείται!
Εχετε φέτος αγαπημένο σίριαλ;
Προτιμώ σειρές σε συνδρομητική πλατφόρμα. Είδα με μεγάλο ενδιαφέρον τη μίνι σειρά «Εφηβεία». Και στη χώρα μας βλέπουμε την εφηβική βία να καλπάζει, δείχνοντας την ανάγκη για αποτελεσματικές κοινωνικές δομές, στήριξη των οικογενειών. Πράγματα ξένα για τις κυβερνήσεις που, όπως στη χώρα μας, επενδύουν και προωθούν τον ατομικισμό ως πρότυπο, χωρίς καμία στήριξη των οικογενειών και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ποια κυρία ή κύριο θα καλούσατε σε γεύμα ή δείπνο και γιατί;
Θα καλούσα τον Ηλία Μαμαλάκη – και, μη γελάσετε, θα το έκανα για την πορεία που άνοιξε ένας πραγματικά πολιτισμένος άνθρωπος με υποδειγματική διαδρομή. Παραιτήθηκε από μια τράπεζα και μας σέρβιρε τα όνειρά του. Η σειρά «Χώματα με Ιστορία» είναι αντάξια της μαγειρικής εκπομπής που όργωσε όλη την Ελλάδα και άνοιξε νέο δρόμο. Αισθητική, γνώση, περιεχόμενο και χιούμορ. Ή τον σπουδαίο Πετρολούκα Χαλκιά, που «έφυγε» φέτος, απαύγασμα λαϊκότητας και ταλέντου, με διαδρομή από την Ηπειρο στην Αμερική και πίσω. Ιδεατά στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Μαμαλάκη. Αν και φοβάμαι ότι δεν θα ήμουν και η καλύτερη συνδαιτυμόνας, με ένα κινητό να χτυπά διαρκώς, μηνύματα συνεργατών να ζητούν άμεσα απαντήσεις και την κούραση των προηγούμενων ωρών να σωρεύεται.
