Αν ρωτήσεις κάποιους από τους παλιούς αλλά και τους νέους Ευρωπαίους ηγέτες και υπαλλήλους του Ευρωκοινοβουλίου ποιο ελληνικό όνομα ακούγεται περισσότερο στα γραφεία των ευρωβουλευτών, ένα όνομα θα σου αναφέρουν όλοι: Αναστασία Ουζούνη.
- Του Νίκου Νικόλιζα
Το χαμογελαστό κορίτσι, το οποίο για περισσότερα από δέκα χρόνια βρίσκεται μόνιμα στο Ευρωκοινοβούλιο και καθημερινά λέει καλημέρα σε όλους με ένα πλατύ χαμόγελο γεμάτο ζεστασιά. Αυτό έκανε άλλωστε και για πολλά χρόνια, όταν εργαζόταν στο πλευρό του «Μr Καλημέρα, Ελλάδα» Γιώργου Παπαδάκη, άλλοτε ως ρεπόρτερ και άλλοτε στο κοντρόλ, ως τα «μάτια» και τα «αυτιά» του διάσημου παρουσιαστή και δημοσιογράφου!
Η Αναστασία Ουζούνη είναι η κόρη του πασίγνωστου ντετέκτιβ της δεκαετίας του ’80, Κυριάκου Ουζούνη, η οποία εν μέσω κρίσης αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα και να εγκατασταθεί στις Βρυξέλλες. Εκείνη σε επιτελική θέση μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και ο σύζυγός της Ανδρέας Μηλιώνης έχοντας ιδρύσει μια από τις πιο ισχυρές εταιρίες τηλεοπτικών παραγωγών στο Βέλγιο. Η σχέση που έχουμε με την Αναστασία ανάγεται πολύ πίσω, στις υπέροχες δεκαετίες του 1990 και του 2000, εκείνη στο πλευρό του Γιώργου Παπαδάκη και εγώ της Ελένης Μενεγάκη. Τη συναντήσαμε στις Βρυξέλλες.
Στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου η ίδια παίζει σημαντικό ρόλο σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. Μεταξύ καφέ και φαγητού, αρχίσαμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της δικής της υπέροχης ζωής και πώς αποφάσισε να μεταπηδήσει από το «Καλημέρα, Ελλάδα» του ΑΝΤ1 στο Ευρωκοινοβούλιο. Αρχικά ήθελα να μάθω πράγματα για τον υπέροχο πατέρα της και σπουδαίο ντετέκτιβ. Συγκινείται. «Στη δεκαετία του ’80 και του ’90 όποιος άκουγε το επίθετό μου με ρωτούσε αν έχω σχέση με τον γνωστό ιδιωτικό ντετέκτιβ. Ηταν ο πιο ήρεμος άνθρωπος που θα μπορούσες ποτέ να γνωρίσεις. Ο Κυριάκος Ουζούνης είχε ένα βλέμμα που σε ηρεμούσε, μια φωνή που μπορούσε να σβήσει κάθε ανησυχία και μια υπομονή που σπάνια συναντάς στους ανθρώπους.
Στη ζωή του έψαχνε πάντα την αλήθεια – όχι μόνο στις υποθέσεις που ερευνούσε, αλλά και στους ανθρώπους. Ηξερε να ακούει, να καταλαβαίνει, να περιμένει. Ποτέ δεν ύψωσε τη φωνή του, με τη σιωπή του έλεγε τα πιο δυνατά λόγια. Ηταν και πατέρας και φίλος μου! Του εμπιστευόμουν τα μυστικά μου, τις εφηβικές μου ανησυχίες και με συμβούλευε πάντα ως φίλος» λέει συγκινημένη και μου ζητάει να σταματήσουμε να συζητάμε για εκείνον, γιατί σίγουρα θα την έπιαναν τα κλάματα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε.
Ολα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που η Αναστασία ερχόταν στην Ελλάδα, ο πρώτος άνθρωπος που ήθελε να δει ήταν ο Γιώργος Παπαδάκης. Ο μέντοράς της και σχεδόν πατέρας της. Τη ρωτάμε πώς αποφάσισε να φύγει από μια τόσο σπουδαία θέση που είχε στον ΑΝΤ1 και στο πλευρό του Παπαδάκη, και να μεταπηδήσει σε κάτι άγνωστο, στο Ευρωκοινοβούλιο. Μου ζητάει να ξεκινήσει από την αρχή τις σκέψεις της για όσα έζησε στον ΑΝΤ1. Χαμογελάει. Πίνει μια γουλιά καφέ και αρχίζει να αναπολεί εκείνα τα υπέροχα χρόνια της δημοσιογραφικής αθωότητας.
Σκληρό «σχολείο»
«Κάθε πρωί, επί χρόνια, ξυπνούσα με τον παλμό της ενημέρωσης. Το ρολόι χτυπούσε προτού ξημερώσει, τα φώτα άναβαν στο στούντιο και με την οικογένεια του ΑΝΤ1 έλεγα “Καλημέρα, Ελλάδα”! Μπήκα στον χώρο μικρή με όρεξη, με ψυχή. Η τηλεόραση είναι σκληρό σχολείο, αλλά είναι πραγματική ζωή. Ξημερώματα στο στούντιο, live συνδέσεις, πίεση, ρυθμός. Αγάπησα κάθε λεπτό. Η δημοσιογραφία υπήρξε σχολείο ζωής: Με έμαθε να ακούω, να ρωτάω, να αμφισβητώ, να στέκομαι απέναντι στην εξουσία με καθαρό βλέμμα και να υπηρετώ την αλήθεια.
Εκεί έμαθα τι σημαίνει να ακούς, να ρωτάς, να αμφισβητείς – και, πάνω απ’ όλα, να προσπαθείς να μεταφέρεις την αλήθεια όσο πιο καθαρά γίνεται. Βρέθηκα νωρίς στον ANT1, δίπλα σε έναν άνθρωπο που αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Γιώργο Παπαδάκη. Βρέθηκα στην πρώτη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της ενημέρωσης. Ζούσα καθημερινά την πίεση, την ευθύνη, την αξία της έγκαιρης, σωστής και αληθινής πληροφόρησης. Ο Γιώργος μάς έμαθε τι γεύση έχει η επιτυχία!
Ο Γιώργος μάς έμαθε πως είναι να κάνεις 60% και 70% τηλεθέαση! Να σε παρακολουθεί όλη η Ελλάδα! Και όταν κάναμε 40% τηλεθέαση, αγχωνόμασταν ότι πέσανε τα νούμερα! Τέτοια δόξα έχουμε ζήσει! Παράλληλα όμως μας έμαθε την ευθύνη και τη συνέπεια του δημοσιογράφου. Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα. Οποιος δεν το νιώθει έτσι, δεν ανήκει σε αυτόν τον χώρο». Τη ρωτάω αν πίστευε ποτέ ότι ο Γιώργος Παπαδάκης κάποια στιγμή θα άφηνε την τηλεόραση. Το βλέμμα της κοιτάζει στο κενό. «Δεν ήθελα ποτέ να πιστέψω ότι θα φύγει ο Γιώργος από την τηλεόραση.
Το Πάσχα, όταν βρέθηκα στην Ελλάδα, συναντηθήκαμε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι σκόπευε να ανακοινώσει επίσημα την αποχώρησή του. Ακόμα κι έτσι, δεν ήθελα να το πιστέψω. Οταν ακούς “Καλημέρα, Ελλάδα”, το μυαλό σου πηγαίνει κατευθείαν στον Γιώργο Παπαδάκη» λέει συγκινημένη, καθώς και η ίδια υπήρξε κομμάτι της ιστορίας του Παπαδάκη.
Ο άνθρωπος της ζωής της
Στο κινητό της σχεδόν όλες οι φωτογραφίες είναι με τον σύζυγό της, τα δύο παιδιά της και τον Γιώργο Παπαδάκη. «Αυτή ήταν και είναι η οικογένειά μου. Στα τηλεοπτικά στούντιο γνώρισα και τον Ανδρέα, τον άνθρωπο της ζωής μου, παντρευτήκαμε και δημιουργήσαμε την οικογένειά μας με δύο υπέροχα παιδιά, που είναι σήμερα η μεγαλύτερη δύναμή μας. Ο σύζυγός μου, ο Ανδρέας Μηλιώνης, έχοντας ιδρύσει μια εταιρία τηλεοπτικής παραγωγής στις Βρυξέλλες και καθώς ήρθε η κρίση στην Ελλάδα, είχε πλέον πολύ περισσότερη δουλειά στην Ευρώπη – ειδικά στο Βέλγιο. Ενώ είχαμε έρθει αποστολές στις Βρυξέλλες ως ζευγάρι, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τη μετάβαση.
Την ίδια στιγμή τα παιδιά μας ήταν στην ηλικία του σχολείου και της α’ δημοτικού. Θέλαμε σταθερότητα, εργασία και προοπτική. Αποφασίσαμε ως οικογένεια – και κοιτάζοντας σήμερα πίσω, θέλουμε να πιστεύουμε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Τα παιδιά μας ανοίγουν φτερά σε ένα διεθνές περιβάλλον. Στα παιδιά μου θέλω να δώσω δύο πράγματα: Αξίες και ορίζοντα. Την Ελλάδα στην καρδιά τους και τον κόσμο στα πόδια τους. Η μετάβαση από την Ελλάδα στο Βέλγιο βέβαια δεν ήταν απλή. Ηταν μια προσγείωση στη διεθνή πραγματικότητα, σε μια πόλη όπου συνυπάρχουν κουλτούρες, ιδέες, άνθρωποι από όλο τον κόσμο.
Χρειάστηκε να ξαναχτίσουμε πολλά από την αρχή – νέες ισορροπίες, νέα καθημερινότητα, νέα επαγγελματικά βήματα. Αλλά κάθε δυσκολία συνοδευόταν από νέες ευκαιρίες. Και κάθε μικρή προσαρμογή έφερνε μαζί της ένα μεγάλο όφελος: Το χαμόγελο των παιδιών μας, καθώς άνοιγαν τα φτερά τους σε ένα ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Καταφέραμε και επιβιώσαμε και ξεχωρίσαμε κι οι τέσσερις! Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Η ζωή στις Βρυξέλλες είναι διαφορετική. Ο ρυθμός, οι άνθρωποι, ο τρόπος σκέψης, η αντίληψη για το δημόσιο συμφέρον – όλα έχουν μια πιο διεθνή, πιο ώριμη διάσταση. Η πόλη αναπνέει ευρωπαϊκό αέρα, χωρίς όμως να είναι κι εδώ όλα τέλεια. Κάθε μέρα, κάθε διάδρομος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κάθε συζήτηση πίσω από πόρτες συνεδριάσεων σου θυμίζει ότι βρίσκεσαι στο κέντρο αποφάσεων που επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η δουλειά είναι διαφορετική. Συνεργάζομαι με ανθρώπους από όλο τον κόσμο – με ηγέτες κρατών, ευρωπαϊκούς θεσμούς, διπλωματικές αποστολές και πρεσβείες.
Συχνά με ρωτούν πώς είναι η δουλειά στο Ευρωκοινοβούλιο, η πολιτική “από μέσα”. Η αλήθεια είναι η ίδια παντού: Η πολιτική δεν έχει φιλίες. Εχει στόχους, διαπραγμάτευση, συμμαχίες, συγκρούσεις, ισορροπίες. Το πιο πολύτιμο πράγμα που φέρω από τη δημοσιογραφία εδώ είναι αυτό, η ανάγκη για καθαρό βλέμμα, για ακρόαση, για κατανόηση της κοινωνίας. Δεν είμαι εδώ για να προσαρμοστώ. Είμαι εδώ για να υπηρετήσω αξίες.
Πάντως, αν με ρωτήσεις δημοσιογραφία ή Ευρωκοινοβούλιο, δημοσιογραφία εννοείται! Μου λείπει η δουλειά μας! Μου λείπουν οι φίλοι, οι συνάδελφοι. Μου λείπει η Αννυ Ζιώγα, η αρχισυντάκτρια του “Καλημέρα, Ελλάδα”, με την οποία μπήκαμε στην εκπομπή κοριτσάκια και μεγαλώσαμε μαζί, παρέα κάθε πρωί στο κοντρόλ. Μου λείπουν οι άνθρωποι που γίναμε οικογένεια».
Μονόλογος. Την ακούω αποσβολωμένος και τη ρωτάω αν, έπειτα από όσα έχει ζήσει στο Ευρωκοινοβούλιο, πιστεύει ότι η πολιτική έχει φιλίες. Γελάει δυνατά και πονηρά. Η πολιτική δεν έχει φιλίες. Εχει συμφέροντα, ισορροπίες, αποφάσεις. Η δημοσιογραφία όμως -όταν γίνεται με ήθος- δημιουργεί φιλίες ζωής. Και γι’ αυτό την κουβαλάω πάντα μέσα μου. Είναι λειτούργημα, όχι δουλειά γραφείου» λέει με περηφάνια.
Η Αναστασία είναι και ένα πολύ συναισθηματικό άτομο. Για πάνω από τρεις ώρες μάς έλεγε ιστορίες πίσω από τις κάμερες δίπλα από τον Γιώργο Παπαδάκη αλλά και για το πόσο της λείπει η Ελλάδα. «Δεν ξεχνιέται. Ζει μέσα μας η Ελλάδα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε, γιατί εκεί είναι η καρδιά μας και το σπίτι μας» λέει και σκουπίζει τα δάκρυά της, όπως κάθε μετανάστης Ελληνας που διακαώς επιθυμεί να γυρίσει στην πατρίδα του.
