H ομογενής από το Σικάγο των ΗΠΑ Ελένη Παλυβού-Μπούση, που έχει ιδρύσει μαζί με τον σύζυγό της Δημήτρη Μπούση (με τον οποίο κλέφτηκαν, αρραβωνιάστηκαν και παντρεύτηκαν μικροί) το Κέντρο Ερευνας για τον Καρκίνο, ορφανοτροφεία στην Αφρική, γηροκομεία, ιδρύματα για κακοποιημένα παιδιά και γυναίκες, ιδρύματα για αναπήρους, ενώ έχει ενισχύσει ένα ευρύτερο πρόγραμμα ανοικοδόμησης εκκλησιών ανά τον κόσμο, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προσφοράς στον σύγχρονο κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο που η Μαριάννα Βαρδινογιάννη τής έλεγε: «Εγώ είμαι η Μαριάννα της Ελλάδας, εσύ είσαι η Ελένη του κόσμου». Η Μαρία Ανδρέου μίλησε μαζί της για λογαριασμό του περιοδικού «Enjoy», της «κυριακάτικης δημοκρατίας», με αφορμή το βιβλίο της «Τoλμηρές ανθεκτικές γυναίκες», έναν ύμνο για τις ηρωίδες της καθημερινότητας, από τη γιαγιά της και τη μητέρα της μέχρι τις Ελληνίδες του μόχθου και της διασποράς, με την Ελένη Παλυβού-Μπούση να εξομολογείται, μεταξύ άλλων, πως η μεγάλη αγάπη της προς την Ορθοδοξία και τον Θεό είναι αυτή που την κινεί στην κοινωνική της δράση.
Το έναυσμα
Η ίδια, σε μια κατάθεση ψυχής, ανέφερε πως η ανάγκη της από μικρό παιδάκι να μοιράζεται, καθώς και οι σπουδές της στην Ψυχολογία και την Ανθρώπινη Ανάπτυξη (North Park University) και στην Επιμόρφωση Δημόσιων Ομιλιών (University of Michigan) ήταν η αφορμή για την κοινωνική της δράση.
«Αρχίσαμε με τον σύζυγό μου Δημήτρη Μπούση τη δημιουργία του ορφανοτροφείου Mercy Orphanage στην Κακαμέγκα της Κένυας και συνεχίσαμε με την ίδρυση της “Φροντίδας” και του ΚΕΣΟ, υπό την καθοδήγηση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και της Ειρήνης Δορκοφίκη. Διοργανώσαμε πολυάριθμες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις σε ΗΠΑ και Ελλάδα και συμβάλαμε καταλυτικά στη στήριξη αναρίθμητων σκοπών. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, για τη σωτηρία του Ελληνικού Αμερικανικού Κέντρου Αποκατάστασης και Φροντίδας, συγκεντρώνοντας πάνω από 20.000.000 δολάρια για την ενίσχυση του μοναδικού ελληνικού φιλανθρωπικού γηροκομείου στις ΗΠΑ» ανέφερε στο περιοδικό «Enjoy» για να συνεχίσει:
«Ως ιδρύτρια του Hippo-cratic Cancer Research Foundation, στο Northwestern Hospital, έχω αφιερωθεί με πάθος στην υποστήριξη της πρωτοποριακής έρευνας ενάντια στον καρκίνο. Παράλληλα, με τη δράση μου στο ίδρυμα No Voice δίνω τον αγώνα μου για χιλιάδες γυναίκες θύματα κακοποίησης. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα είχαν γίνει, αν δεν είχαμε τη βοήθεια του Θεού. Η κινητήριος δύναμή μας είναι η μεγάλη πίστη και αγάπη μας στον Χριστό, στην Παναγία και στους αγίους μας. Η ευχή μου για τον κόσμο μας είναι μια ανθρωπότητα χωρίς μίσος και εκδίκηση. Ο,τι κι αν είμαστε, όλοι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα του Κυρίου μας. Και πρέπει να αγαπάμε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον σαν ένα. Είναι στενόχωρο να βλέπεις σήμερα τον συνάνθρωπό σου να πέφτει στον δρόμο και να μην τον σηκώνεις. Να αδιαφορείς».
Μιλώντας για το βιβλίο της, ανέφερε πως το άρχισε πριν από 15 χρόνια και το τελείωσε τώρα. «Το βιβλίο είναι το ταξίδι μου. Είναι αφιερωμένο στις γυναίκες αυτές που ζουν δίπλα μας – ίσως αθόρυβες, αλλά βαθιά καθοριστικές. Σε έναν κόσμο όπου κάποιες φωνές κυριαρχούν και άλλες χάνονται, εκείνες στέκονται με γενναιότητα απέναντι στη βία, στις διακρίσεις, στην ανισότητα και την καταπίεση. Δεν είναι απλώς ακόλουθοι, είναι ηγέτιδες. Γυναίκες που εργάζονται αθόρυβα, αλλά ακούραστα για να στηρίξουν, να ενδυναμώσουν και να εμπνεύσουν, με ακλόνητο πνεύμα και καρδιά γεμάτη αγάπη. Ενα βιβλίο αφιερωμένο στη γιαγιά μου και τη μητέρα μου, που έζησαν πολέμους, πείνα, δυστυχίες, έφυγαν μετανάστριες στην Αμερική, αλλά δεν σταμάτησαν σε τίποτα. Πέρα από αυτό το βιβλίο έχω γράψει και το βιβλίο “The Bold Resilient Women”, το οποίο αφιέρωσα στη δύναμη και στο θάρρος των γυναικών που αγωνίζονται μέσα στη σιωπή»!
Τιμητικός τίτλος
Στην ερώτηση, δε, για το πώς νιώθει που την αποκαλούν νέα «Μητέρα Τερέζα», η ίδια απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Την αγαπούσα τη Μητέρα Τερέζα. Διάβαζα τι έκανε στην Καλκούτα, στην Ινδία. Μερικοί άνθρωποι σε αγγίζουν με τέτοιον τρόπο, που δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε άγγιξε. Στην αρχή όταν μου είπαν “μα είστε η νέα Μητέρα Τερέζα, μιλάτε με αστέγους, τους αγκαλιάζετε, μιλάτε και δεν θέλουμε να σταματήσετε να μιλάτε”, έπαθα σοκ. Λέω από μέσα μου: “Τι λένε…”. Για μένα είναι τιμή αυτός ο τίτλος. Στη ζωή μου έχω δοκιμαστεί πολύ. Στα 19 μου χρόνια έμεινα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε αναπηρικό αμαξίδιο. Και οι γονείς μου με έτρεξαν παντού για να γίνω καλά. Είχα μείνει 40 κιλά. Τότε με πήγαν στον άγιο Πορφύριο και πήρα την ευχή του. Τα χρόνια πέρασαν. Πρόσφατα πήγα στο Φανάρι και ένας γέροντας που έχει το κομποσκοίνι του αγίου Πορφυρίου, γιατί ήταν κάτω από την υπακοή του αγίου, μου έδωσε αυτό το κομποσκοίνι όταν του είπα την ιστορία μου με τον άγιο και από τότε αυτό το κειμήλιο δεν έχει φύγει από την οικογένειά μας. Το έχω φυλαχτό μου. Η Παναγία μας, ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Νεκτάριος έχουν κάνει τόσα θαύματα στην οικογένειά μου».
