Μια ιδέα να συνενωθούν όλα τα μέλη της θρυλικής οικογένειας των Κονιτοπουλαίων, πρώτη φορά έπειτα από 40 και πλέον χρόνια, φαίνεται πως απέδωσε καρπούς. Ιδέα και πρόταση που πολλοί περίμεναν να υλοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια, καθώς με την οικογένεια Κονιτοπούλου και τα τραγούδια τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, διασκεδάζοντας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Η πρώτη μεγάλη συναυλία-ορόσημο για αυτή τη σπουδαία ιδέα με όλους τους Κονιτοπουλαίους να βρίσκονται επί πίστας πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες με απόλυτη επιτυχία στο Αλσος Βεΐκου, με χιλιάδες κόσμου να τραγουδούν και να χορεύουν όπως παλιά τα νησιώτικα τραγούδια. Ωστόσο, η φαεινή ιδέα για αυτή τη συνένωση ανήκει στη Στέλλα Κονιτοπούλου, η οποία επιστρέφει πολύ δυναμικά, τόσο με συναυλίες ανά την Ελλάδα όσο και δισκογραφικά, με συνεργασίες-έκπληξη τόσο με τραγούδια του θείου της Βαγγέλη Κονιτόπουλου όσο και με συνεργασίες επί πίστας.
Συναντήσαμε τη Στέλλα Κονιτοπούλου σε ένα πανέμορφο καφέ στην Κηφισιά και με ειλικρίνεια αποφάσισε να μιλήσει τόσο για τη συνένωση των Κονιτοπουλαίων έπειτα από 46 ολόκληρα χρόνια όσο και για το γεγονός του «χωρισμού» της οικογένειας τότε που βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της. Στην αρχή της κουβέντα μας, όταν τη ρωτήσαμε γιατί υπήρχε μια μεγάλη καμπή στην καριέρα της, η ίδια δεν δίστασε να μας εκμυστηρευτεί ότι μετά τις μεγάλες της επιτυχίες πέρασε μια μεγάλη περίοδο ύφεσης επαγγελματικά, που της προκάλεσε κατάθλιψη, αλλά και κάποια μικρά προβλήματα στη φωνή της. Πλέον, πιο δυνατή από ποτέ, επέστρεψε κάνοντας νέες επιτυχίες στο νησιώτικο και παραδοσιακό τραγούδι, ανοίγοντας πανιά για μια νέα εποχή των Κονιτοπουλαίων, πιο επίκαιρη από ποτέ!
Κατάφερες να ενώσεις ξανά όλη την οικογένεια Κονιτοπουλαίων, κάτι που ήθελαν πολλοί θαυμαστές του νησιώτικου τραγουδιού…
Ηταν για μένα ένα όνειρο ζωής, γιατί εγώ ξεκίνησα το τραγούδι με όλη την οικογένεια επί πίστας. Πάτησα πάνω στην ιστορία της οικογένειας Κονιτοπούλου γιατί ας μην ξεχνάμε πως σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας έκαναν γνωστά τα νησιώτικα τραγούδια στα πέρατα της Γης. Ειδικά δε ο θείος Γιώργος και η θεία Ειρήνη που ξεκίνησαν τα νησιώτικα ήταν μοναδικοί. Επειτα έχω τη μητέρα μου την Αγγελική και τον θείο Βαγγέλη, που άφησαν εποχή. Ολα αυτά τα χρόνια λοιπόν που ήμουν κοντά στην οικογένεια προσπαθούσα να βρω και να παίρνω τα προτερήματα της οικογένειας των Κονιτοπουλαίων, να τα αφομοιώνω και να γίνομαι καλύτερη.
Είχες πρότυπο;
Βέβαια. Είχα τη θεία μου την Ειρήνη και τη μαμά μου την Αγγελική. Μπορεί να έχουν ίδιο μοτίβο στο τραγούδι, όμως είναι εντελώς διαφορετικές στον τρόπο που ερμηνεύουν. Εγώ προσπαθούσα να έχω και από τις δύο στοιχεία. Από την άλλη, ο θείος Γιώργος μού έδειξε τρομερή αγάπη από την αρχή της καριέρας μου, αφού μου έδωσε το «Εκατό καρδιές να είχα» σε ηλικία 16 ετών. Ο Βαγγέλης, από την άλλη, όταν κάνεις λάθος, θα σ’ το πει αμέσως για να το διορθώσεις. Και αυτό είναι τεράστιο προτέρημα. Τώρα, που μεγαλώσαμε όλοι λοιπόν και φτάσαμε στο απόγειο της καριέρας μας και γευτήκαμε τα πάντα στο τραγούδι, θέλησα να κάνουμε μια στροφή και να θυμηθούμε τις ρίζες μας ως Κονιτοπουλαίοι. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές στιγμές που δώσαμε μέσα από το τραγούδι ως οικογένεια. Κάναμε τους προσωπικούς κύκλους, δεν έχουμε απωθημένα, απλά επαναφέρουμε τις αναμνήσεις.
Ποιος ήταν ο πρώτος που προσέγγισες από την οικογένεια;
Ο θείος Βαγγέλης. Ημουν στο «Just» και μου λέει η παραγωγή: «Θα βγεις με τον τάδε τραγουδιστή». Τους απαντάω λοιπόν ότι εγώ, επειδή είμαι γνήσια παραδοσιακή τραγουδίστρια, δεν θα το κάνω και θέλω να βγω με τον θείο μου, τον Βαγγέλη τον Κονιτόπουλο. Και πραγματικά δικαιώθηκα. Δεν το πίστευε ούτε ο θείος ο Βαγγέλης αυτό που έγινε και πόσο μας αγκάλιασε ο κόσμος. Είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε μαζί και αυτό έκανε στον κόσμο κλικ.
Το «όχι» αυτό στην παραγωγή θα μπορούσε να σου στοιχίσει στην καριέρα σου όμως…
Τα «όχι» που έχω πει όλα αυτά τα χρόνια έχτισαν τη δική μου καριέρα. Και μπορεί να τα πλήρωσα οικονομικά, ωστόσο τα «όχι» για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ πιο σημαντικά από τα «ναι» που λέει. Τότε λοιπόν έκανα πρόταση στον θείο Βαγγέλη για τη συνένωση των Κονιτοπουλαίων και νομίζω πως πέτυχε ο στόχος μας. Για μένα ο θείος μου είναι το διδακτορικό πτυχίο στα νησιώτικα. Είναι ό,τι ανώτερο υπάρχει και για μένα υπήρξε θείο δώρο!
Με την ξαδέρφη σου, Ελένη Λεγάκη, πώς ήρθατε ξανά κοντά;
Ηρθαμε κοντά με τον θάνατο της θείας μου, της Ειρήνης Κονιτοπούλου. Μιλήσαμε και καταλάβαμε πως έπρεπε να είμαστε εδώ και πολλά χρόνια μαζί και να συνεργαζόμαστε.
Θέλω να μου λύσεις το μυστήριο: Γιατί τόσα χρόνια είχατε τραβήξει διαφορετικούς δρόμους όλοι οι Κονιτοπουλαίοι;
Καταρχάς να σου πω ότι δεν υπήρξαν κόντρες μεταξύ μας ούτε διαφωνίες. Εγώ ήθελα να κάνω τη δική μου καριέρα και να πατήσω και μόνη μου στα πόδια μου. Και κάπως έτσι απομακρύνθηκα από την οικογένεια με σκοπό να κατακτήσω τα όνειρά μου. Φαντάζομαι και όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας κάπως έτσι σκέφτηκαν για τον εαυτό τους, ακολουθώντας καθένας τον δικό του δρόμο. Και ήμουν πολύ τυχερή όλα αυτά τα χρόνια καθώς είχα δίπλα μου έναν πολύ σπουδαίο παραγωγό, τον Γιάννη Δουλάμη, ο οποίος με πίστεψε.
Με τον θάνατο της θείας σου Ειρήνης έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος για τους Κονιτοπουλαίους. Στενοχωρήθηκες για αυτή την απώλεια;
Πάρα πολύ. Για μένα, εκτός του ότι χάθηκε η θεία μου, μαζί της χάθηκε και το είδωλό μου. Το πρότυπό μου. Πριν πεθάνει, πήγαμε στο σπίτι να τη δούμε μαζί με τη μαμά μου. Είχε πλήρη διαύγεια και με κοιτούσε στα μάτια. Ξαφνικά μου πιάνει το χέρι και μου λέει: «Σε ευχαριστώ πολύ». Ξέρεις πόσο σημαντική στιγμή ήταν αυτή για μένα; Ενιωσα αγαλλίαση στην ψυχή μου. Από πολύ μικρή θυμάμαι τη θεία Ειρήνη όπου πήγαινε να την αποθεώνει ο κόσμος. Είχε μια εσωτερική λάμψη, ανώτερη από όλους τους άλλους Κονιτοπουλαίους. Ο κόσμος ήθελε να της μιλάει, να την αγκαλιάζει και ας ήταν ακόμα και με πρόχειρα ρούχα. Ηταν, θα λέγαμε, η σταρ του νησιώτικου, αλλά χωρίς η ίδια να το επιδιώκει. Πιο σεμνή από όλους, και ας ήταν η πρωτοπόρος όλων.
Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια και τις πρώτες νότες που ψέλλισες;
Εγώ ξεκίνησα 13 ετών στο τραγούδι. Σε ηλικία 8 ετών η μαμά με έγραψε στο Εθνικό Ωδείο της Αθήνας, αν και η ίδια δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να γίνω τραγουδίστρια. Καταλαβαίνεις τώρα, τα χρόνια εκείνα! Ολη η οικογένεια ήταν καλλίφωνη κι εγώ ακολουθούσα παντού τη μαμά στα μαγαζιά και τα πανηγύρια. Θυμάμαι ότι κάθε Σάββατο με έπαιρνε μαζί της για να βλέπω τα φώτα και τη λάμψη. Εγώ ακόμα δεν συμμετείχα πουθενά. Ξαφνικά στα 13 μου με «απειλεί» πως, αν δεν γράψω καλά στα μαθήματά μου στο σχολείο, θα με έπαιρνε στο τραγούδι για να ησυχάσει. Εγώ βρήκα την ευκαιρία, δεν έγραψα καλά, δεν πέρασα και ξαφνικά σε έναν χορό του χωριού μου Κινίδαρος με έβγαλε ο θείος μου ο Βαγγέλης να τραγουδήσω ένα τραγούδι της Αλεξίου. Η μαμά ήταν πάνω στα καμαρίνια και δεν ήξερε τίποτα. Ακούει τη φωνή μου και τρέχοντας κατεβαίνει από τα καμαρίνια και μου λέει «Τι κάνεις, βρε συ;» με φωνή δυνατή. Υψώνω κι εγώ τη φωνή μου και της λέω «Ο,τι κι αν κάνεις, εγώ θα γίνω τραγουδίστρια» και έβαλα τα κλάματα. Και αμέσως με αποδέχτηκε στο τραγούδι.
Πότε έκανες την πρώτη σου μεγάλη επιτυχία;
Το 1996 με το «Μα όπου και να πάω χάνομαι» που τραγούδησε όλη η Ελλάδα. Στον προηγούμενο δίσκο είχα κάνει μια επιτυχία με το «Καμίνι» όπου η εταιρία παρατήρησε ότι τα νησιώτικα μπορούν να ξαναγίνουν μόδα. Τότε βγήκα στο «Φαντάστικο» με την Κουλιανού και τον Σπύρο Παπαδόπουλο μαζί με τον Γιάννη Πάριο, όπου απογειώθηκε πάλι το νησιώτικο. Σκέψου ότι πουλούσαν 1.000 CD την ημέρα. Τρελό νούμερο για μια νέα τραγουδίστρια στη δισκογραφία. Μετά με μιμήθηκε ο Αλευράς, και πάλι με τη μίμηση αυτή άρχισαν να παίρνουν τρελά νούμερα οι προβολές στα βιντεάκια που υπήρχαν στο διαδίκτυο. Αυτό είναι το σημαντικό που κάνουν οι καλλιτέχνες της σημερινής εποχής: να δίνουν ώθηση και σε εμάς που είμαστε μιας άλλης εποχής και που μας μαθαίνει το νεότερο κοινό της Ελλάδας.
Οταν σε μιμήθηκε ο Αλευράς, σου άρεσε;
Το είχε δουλέψει πολύ και το καταχάρηκα. Θυμάμαι με είχε πάρει η παραγωγή να συμμετάσχω και εγώ στον τελικό, όμως εγώ ήμουν εξτρά στη Σαμοθράκη και δεν τα κατάφερα να πάω. Βγήκα όμως τηλεφωνικά να τον στηρίξω, γιατί πραγματικά μου άρεσε!
Με όλα αυτά που γίνονται στο όνομά σου αλλά και την αποθέωση που δέχεσαι, έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει ήδη 40 χρόνια από τότε που ξεκίνησες;
Δεν μπορώ να το πιστέψω, ειλικρινά. Περνάει πολύ γρήγορα ο χρόνος και αυτό το βλέπεις στην εξωτερική σου εμφάνιση. Γιατί εσωτερικά οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Προσπαθώ να είμαι καλά όμως και εξωτερικά. Το τραγούδι μού δίνει ζωή!
Διάβασα κάποια σχόλια στο ΤikΤok ότι δεν συμμετέχουν όλοι οι Κονιτοπουλαίοι σε αυτό το πάντρεμα. Δηλαδή δεν είναι η Νάσια Κονιτοπούλου, ο Γιάννης Κονιτόπουλος. Τι συνέβη;
Εμείς τους καλέσαμε όλους να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Ωστόσο η επιλογή ήταν δική τους.
Στις 15 Σεπτεμβρίου στο «Αλσος» του Μαροσούλη θα σας δούμε και πάλι…
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη συναυλία μας με όλους τους Κονιτοπουλαίους μαζί. Ωστόσο θα είναι ως γκεστ σταρ η μεγάλη Πίτσα Παπαδοπούλου, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Ματθαίος Τσαχουρίδης. Ο θείος μου ο Βαγγέλης έχει την ενορχήστρωση και τον σχεδιασμό σε όλο αυτό και θα τραγουδήσουμε και μαζί τραγούδια-έκπληξη. Νομίζω θα είναι κάτι πρωτόγνωρο. Και θέλω να τονίσω ότι η ιστορία των Κονιτοπουλαίων και της μακραίωνης παράδοσής μας στο νησιώτικο τραγούδι θα έπρεπε να παρουσιαστεί είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε στο Ηρώδειο!
