Αναµφισβήτητα το νέο ξεχωριστό σίριαλ, µε στοιχεία µαύρης κωµωδίας, «Το παιδί», σε σενάριο του Παναγιώτη Ιωσηφέλη και σκηνοθεσία του Στέφανου Μπλάτσου, που προβάλλεται κάθε ∆ευτέρα έως Πέµπτη στις 21.45 στην ΕΡΤ1, έχει ξεχωρίσει στο νέο µενού µυθοπλασίας της δηµόσιας τηλεόρασης και όλης της µικρής οθόνης.
Το «ENJOY» της «Κυριακάτικης δηµοκρατίας» βρέθηκε κοντά στους πρωταγωνιστές Βασίλη Μπούτσικο και Ντένια Στασινοπούλου τη διάρκεια εξωτερικών γυρισµάτων στην Αττική και µίλησε µαζί τους για τη σχέση των νέων ηθοποιών µε τη µυθοπλασία, την αγάπη και τις θυσίες τους για το θέατρο, για την Ελλάδα που τους πονά και για την αδιαφορία του νεοέλληνα προς τον συνάνθρωπο, λόγω πολλών δικών του προβληµάτων… Μια συνέντευξη µε άξιους εκπροσώπους της νέας γενιάς ηθοποιών, ελπίδας και ταλέντου, για το νέο ελληνικό θέατρο.
Από την Μάρια Ανδρέου
Nτένια, ας τα πάρουμε από την αρχή. Από πού είναι η καταγωγή σου και πώς ασχολήθηκες με το θέατρο;
Μεγάλωσα στη Χαλκίδα και οι μου είναι δίπλα στη θάλασσα. Από μικρή θα έλεγα ότι είχα μια καλλιτεχνική φλέβα, καθώς μου άρεσε να ζωγραφίζω. Ζωγράφιζα για ώρες. Στην εφηβεία μου έβλεπα πάρα πολλές ταινίες, αλλά αυτό που με έκανε να αγαπήσω πολύ την υποκριτική είναι η ανάγνωση θεατρικών κειμένων.
Επαιρνα, λοιπόν, το λεωφορείο από τη Χαλκίδα και πήγαινα στην Αθήνα για να δω θέατρο και αν κάποια παράσταση μου άρεσε πολύ, την έβλεπα καπάκι σε επανάληψη την επόμενη εβδομάδα, για να κρατήσω στο μυαλό μου όσα μου άρεσαν ή να καταλάβω αυτά που μου ξέφυγαν. Ετσι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις και να μπω στη Δραματική Σχολή και αυτό ήταν. Βρήκα τον δρόμο μου και είπα από μέσα μου ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω στη ζωή μου. Ετσι από το 2013 δουλεύω σταθερά στο θέατρο.
Πώς έφτασες να πάρεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα σειρά της ΕΡΤ1 «Το παιδί»;
Ολα άρχισαν από τη συμμετοχή μου στη σειρά «Ετερος εγώ», αλλά και από τον βασικό μου ρόλο στη σειρά «17 κλωστές» με πρωταγωνιστή τον Πάνο Βλάχο. Σε αυτή τη σειρά έπαιξα τον ρόλο της Αννας, της αρραβωνιαστικιάς του. Ο σκηνοθέτης Στέφανος Μπλάτσος και ο σεναριογράφος της σειράς «Το παιδί» Παναγιώτης Ιωσηφέλης είχαν δείγματα της δουλειάς μου και μου πρότειναν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αρτέμιδος στη σειρά «Το παιδί», καθώς, όπως μου είπαν, θεώρησαν από την αρχή ότι θα μου πηγαίνει γάντι.
Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι εντατικά με τον αθλητισμό, αλλά όχι με τις πολεμικές τέχνες, όπως η ηρωίδα μου Αρτεμις. Λόγω της σειράς άρχισα να ασχολούμαι και με τις πολεμικές τέχνες και μου αρέσει πολύ. Οι πολεμικές τέχνες είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια τεχνική και τέχνη. Μόνο αν κριθεί αναγκαίο θα τις χρησιμοποιήσεις στον δρόμο, για λόγους άμυνας. Οι πολεμικές τέχνες έχουν να κάνουν με την καλλιέργεια της προσωπικότητας του αθλητή, όπως την εντιμότητα και τον έλεγχο. Ετσι ξεκίνησα για χάρη των γυρισμάτων μαθήματα τάε κβον ντο.
Τι αγαπάς στη νέα σου ηρωίδα, την Αρτέμιδα;
Τη νιώθω πολύ κοντά μου αυτή την κοπέλα, πρώτα απ’ όλα. Η συμπεριφορά της σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τα πράγματα μου είναι πολύ οικεία. Η Αρτεμις είναι ένα κορίτσι που έχει δοθεί από μικρή στον πρωταθλητισμό και έχει αποκοπεί από τον κόσμο. Για να φτάσει στα μετάλλια, έχει μια στοχοπροσήλωση και έχει δώσει όλα τα νιάτα της στο άθλημα που αγαπά.
Ο,τι έχει καταφέρει, το έχει καταφέρει με πολύ κόπο. Μου αρέσει που ως άνθρωπος είναι δυνατή, αρχηγός, αλλά μου αρέσει επίσης που είναι προστατευτική με τους ανθρώπους. Δεν το βάζει κάτω. Με τον δικό της τρόπο, δείχνει στους γύρω της ότι όλα θα πάνε καλά, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα.
Πώς θα τη χαρακτήριζες;
Η Αρτεμις είναι ένα μοναχικό άτομο. Μετά τον θάνατο του πατέρα της έχει αποξενωθεί και από τη μητέρα της. Είναι αυτοδύναμη. Για αυτό καταλαβαίνει μεμιάς τον Ντιμίτρι, γιατί και αυτός είναι μοναχικός άνθρωπος.
Τον προσεγγίζει με τον δικό της τρόπο και της αρέσει που ο Ντιμίτρι λέει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Φαίνονται ότι είναι διαφορετικοί, αλλά κατά βάση είναι ίδιοι.
Τι έχει να μας δώσει αυτή η νέα σειρά της ΕΡΤ1;
Η σειρά έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Και τι σου λέει; Οτι για να βελτιωθούν οι προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα είναι ειλικρίνεια και καθαρότητα.
Η μητέρα της Αρτέμιδος και η Αρτεμις, για να τα βρουν ξανά -και αυτό θα γίνει σιγά σιγά- θα πρέπει η μία και η άλλη να είναι ειλικρινείς με τα θέλω τους, τις προθέσεις τους και τη διαφορετικότητά τους.
Οι σχέσεις αρχίζουν και δουλεύουν όταν υπάρχει σεβασμός, κοινός σεβασμός. Οι σχέσεις παύουν να δουλεύουν, όταν υπάρχει ανελέητη κόντρα.
Βασίλη, ο ήρωάς σου, ο Ντιμίτρι, καταφεύγει σε ένα χωριό για να σωθεί έπειτα από την επίθεση κατά των γονιών του από μαφιόζους, μέσα στο σπίτι τους. Εσύ τι ξέρεις από χωριά και από κλειστές κοινωνίες;
Η καταγωγή μου είναι από τα Βαρδούσια Ορη, από τη Στερεά Ελλάδα, κοντά στην Αμφισσα, εκεί έζησα όλα τα καλοκαίρια μου, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου και τον χειμώνα στην Αθήνα. Φυσικά και ξέρω τη νοοτροπία των ελληνικών χωριών και τα θετικά τους, όπως η αλληλεγγύη των κατοίκων, αλλά και τα αρνητικά τους, όπως ο μεγάλος έλεγχος.
Στα χωριά ζουν με τις ζωές των άλλων και όλοι μιλάνε για όλους, ωστόσο υπάρχει πάντα αυτή η αίσθηση της κοινότητας. Στην πόλη υπάρχει μεγάλη μοναξιά, ο ένας αδιαφορεί για τον άλλον, δεν νοιάζεται κανένας ποιος είναι ο διπλανός του. Ωστόσο, αυτό ενέχει και μια ελευθερία κινήσεων.
Πρώτη φορά για εσένα τηλεόραση; Το «Παιδί» είναι το ντεμπούτο σου;
Οχι. Είχα πάρει μέρος το 2021 στη σειρά του ΑΝΤ1 «Αγριες μέλισσες» στον τρίτο κύκλο της σειράς και έπαιζα τον ρόλο του γιου του κοινοτάρχη. Ετσι είχα πάρει μυρωδιά από αυτό που λέμε καλή ελληνική μυθοπλασία.
Μετά τις «Αγριες μέλισσες» έδωσα και πάλι προτεραιότητα στο θέατρο, καθώς επιλέγω πάντα τις δουλειές μου από διαίσθηση και από ένστικτο. Με την τηλεόραση είμαι λίγο επιφυλακτικός. Για τη σειρά «Το παιδί» με πρότεινε στους παραγωγούς η πρωταγωνίστρια, η Ντένια Στασινοπούλου, που γνώριζε τη δουλειά μου, με εκτιμούσε και την ευχαριστώ πολύ.
Οταν πήρα, λοιπόν, στα χέρια μου το σενάριο από τη σειρά «Το παιδί», βρήκα την ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ σύγχρονη. Με φώναξαν, λοιπόν, για δοκιμαστικό μαζί με την Ντένια, καθώς θα ήμασταν το βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, για να δουν τη χημεία μας και την ίδια ημέρα κλείσαμε και συμφωνία. Τους αρέσαμε μαζί.
Πληροφορηθήκαμε ότι η παραγωγή της σειράς «Το παιδί» καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων συνεργάζεται με εξειδικευμένο σύμβουλο αυτισμού, ο ρόλος του οποίου είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Ντιμίτρι.
Ο Ντιμίτρι είναι 20 χρονών, γιος ενός Ρώσου μεγιστάνα στην Ελλάδα, που κάνει παράνομες δουλειές. Μετά την απαγωγή των γονιών του, τα πράγματα εξελίσσονται περίεργα για αυτόν. Για να υποδυθώ τον Ντιμίτρι έκανα μεγάλη έρευνα. Είδα ντοκιμαντέρ για τον αυτισμό, διάβασα βιβλία, συνεντεύξεις, είδα ταινίες, μίλησα με λογοθεραπευτές, πήρα τις συμβουλές ειδικών, συζήτησα πολύ με τον σκηνοθέτη μας και όλη την ομάδα προβολής.
Σημαντική η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στον Ντιμίτρι και την Αρτεμη. Λένε ότι αν έχεις έναν φίλο είσαι πλούσιος σ’ αυτή τη ζωή. Ισχύει αυτή η ρήση;
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό το ρητό. Η φιλία είναι ύψιστη αξία, δώρο σ’ αυτή τη ζωή, υπερνικά εμπόδια το μαζί και δεν ξέρεις τι είναι αυτό που δένει δυο φίλους, τη χημεία τους. Η φιλία δεν είναι εμπορική και οικονομική συναλλαγή, τι θα δώσω και τι θα πάρω, είναι ψυχική συνδιαλλαγή δυο ανθρώπων, δεν κοιτά το πώς θα ωφεληθεί υλικά ο ένας ή ο άλλος. Η σειρά αυτή υμνεί τη φιλία.
Πώς βλέπεις την Ελλάδα σήμερα ως νέος άνθρωπος;
Κοιτάξτε, εγώ ανήκω στη γενιά του Γρηγορόπουλου. Για εμάς αυτή η δολοφονία ήταν ορόσημο για τα παιδιά του λυκείου. Η νιότη μας στιγματίστηκε από αυτό. Τρομάξαμε όλοι μας. Ποτιστήκαμε με τον φόβο απέναντι στην εξουσία.
Είμαι αυτής της ηλικίας. Μεγαλώσαμε μέσα στην οικονομική κρίση, στα Μνημόνια, στην πανδημία, στην ακρίβεια. Σε όλη μας τη ζωή υπήρχε μια δυσχέρεια. Ποτέ δεν είμαστε ανέμελοι και ανάλαφροι.
Πάντα θυμάμαι να δυσκολεύομαι για να τα βγάλω πέρα, ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης. Δεν μεγαλώσαμε με ξεγνοιασιά. Αγώνας για το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, τα αγαθά στο σούπερ μάρκετ. Πολύ δύσκολα να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Αυτό βλέπω ως νέος, αυτή την αίσθηση έχω
Τι σε προβληματίζει;
Οτι έχει γίνει πολύ δύσκολη η επιβίωση και για αυτό ο καθένας κοιτά τον εαυτό του. Δεν έχουμε πια ούτε τα αυτονόητα στην Ελλάδα. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στην ελληνική κοινωνία.
Υπάρχει μια φωτεινή εξαίρεση σε όλα αυτά;
Ναι. Το ότι βγήκαμε στους δρόμους όλοι μαζί μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Αυτό το τρένο ένωσε όλη την Ελλάδα. Βέβαια, μέχρι σήμερα κανένα από τα θύματα δεν έχει δικαιωθεί και κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Ποιος θα αναλάβει, άραγε, την ευθύνη; Ο πολίτης νιώθει ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου.
