Στην Αμερική τον θεωρούν μετρ της stand up comedy και το όνομά του πλέον φιγουράρει δίπλα σε τεράστια ονόματα της παγκόσμιας θεατρικής σκηνής. Ο Γκρεγκ Κρητικός είναι ίσως ο πιο διάσημος Ελληνας της Νέας Υόρκης και σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητος από καμιά λεωφόρο της μεγαλούπολης, αφού κάθε χρόνο χιλιάδες Αμερικανοί κάνουν ουρά έξω από τα θέατρα για να τον απολαύσουν.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Οι συμμετοχές του σε ταινίες κάνουν θραύση, κυρίως στη νεολαία, καθώς το χιούμορ του αλλά και ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας με τους θεατές τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που όποιο σχήμα από Ελληνες καλλιτέχνες βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τού κάνει πρόταση με σκοπό να συνεργαστεί μαζί του ώστε να γεμίσει το κέντρο όπου θα εμφανιστούν.
Ωστόσο, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πίσω από τα φανταχτερά γράμματα της μαρκίζας που αναγράφει το όνομά του κρύβεται μια ζωή που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Φτώχεια, εμπόριο ναρκωτικών, εξαρτήσεις, φυλακή, ένας γιος που δεν ήθελε να τον ξέρει για πατέρα, μια συγγνώμη και μια κατεστραμμένη ζωή συνθέτουν το παζλ αυτού του μοναδικού καλλιτέχνη, ο οποίος, βλέποντας πως έχει φτάσει ένα βήμα πριν από τον θάνατο, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του. Αν και απέκτησε πολλά χρήματα, ο ίδιος αποφάσισε να κάνει σεμινάρια με σκοπό να αποτρέψει άλλους νέους να ακολουθήσουν τον σκοτεινό τρόπο ζωής που ο ίδιος είχε στο παρελθόν.
Παιδί μεταναστών από το Αίγιο, ο Γκρεγκ Κρητικός επιστρέφει στην Ελλάδα έπειτα από 42 χρόνια για να δώσει τις δικές του παραστάσεις (στις 4 Ιουλίου, μάλιστα, οι Αθηναίοι θα έχουν την ευκαιρία να τον απολαύουν στο θέατρο Ελεύθερη Εκφραση), με ορισμένες να είναι ήδη sold out. Ονειρό του; Να επιστρέψει για πάντα στο πατρικό του σπίτι και να πεθάνει εκεί. Η πληροφορία ότι θα έρθει στην Ελλάδα και ξέροντας ορισμένες πτυχές της πολυτάραχης ζωής του μας ώθησε ώστε να τον αναζητήσουμε για να συνομιλήσουμε μαζί του! Οσα μας είπε θα μπορούσαν να είναι σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ υποψήφιας για Οσκαρ Ανθρώπινης Θέλησης…
Είστε παιδί μεταναστών, κύριε Κρητικέ…
Ναι, ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής, με το όνομα Αθανάσιος Κρητικός, στην Ελλάδα. Δεν ήξερα πολλά πράγματα από την οικογένειά μας, μέχρι που ένα αυτοκίνητο χτύπησε τη μητέρα μου και αναγκαστήκαμε να της κόψουμε το πόδι. Ημουν μόλις 12 ετών τότε. Στην Αμερική πήγαμε για το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο το 1971, όμως είχαμε την τραγωδία με τη μητέρα μου. Ο μπαμπάς μου άφησε το ποδόσφαιρο, έγινε τσαγκάρης και με πολλές δυσκολίες κατορθώσαμε και ορθοποδήσαμε. Αρχικά, έφυγε πρώτος για την Αμερική. Δούλεψε έξι μήνες και μετά πήρε μαζί του εμένα, τη μάνα μου και την αδελφή μου.
Ηταν δύσκολα τα πρώτα χρόνια στην Αμερική;
Πάρα πολύ, γιατί εκεί όπου μέναμε εμείς ήταν πολλές και διάφορες φυλές. Εβρισκες από Γερμανούς και Ιταλούς, μέχρι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Οι Ελληνες έμεναν σε άλλες περιοχές της Αστόρια. Θυμάμαι ότι εμάς τους Ελληνες δεν μας ήθελαν και υπήρχαν συνέχεια τσακωμοί. Σκέψου ότι η μητέρα μου με κούρευε διαφορετικά, για να μην έχω πρόβλημα από τους άλλους γείτονες. Εφαγα πολύ bullying στη ζωή μου μέχρι να μπορέσουν να μας αγαπήσουν. Εκείνη την εποχή, αν ήσουν από άλλη χώρα, δεν γλίτωνες εύκολα από τους Ιρλανδούς ή τους Γερμανούς της περιοχής.
Ποιο ήταν το πιο άσχημο περιστατικό bullying;
Και πολύ ξύλο, αλλά και κοροϊδία. Επειδή ο μπαμπάς μου είχε τσαγκαράδικο, μου έλεγαν: «Φύγε από δω, γιε του τσαγκάρη!» Γενικά, ήταν πολύ σκληρά τα πράγματα στην Αστόρια για τους Ελληνες μετανάστες. Για να ζήσει η οικογένεια έπρεπε όλοι να δουλεύουμε σκληρά. Ετσι, όλα τα μεσημέρια κρατούσα εγώ το μαγαζί και ο μπαμπάς πήγαινε σπίτι για να φάει με τη μητέρα μου. Η ζωή μας όμως άλλαξε μόλις χτύπησε αυτοκίνητο τη μάνα μου. Ηταν τον πέμπτο χρόνο που ήμασταν εκεί. Το όνειρό μας ήταν να φύγουμε κάποια στιγμή και να γυρίσουμε πίσω στην πατρίδα. Και τελικά όλα γκρεμίστηκαν και μείναμε για πάντα εκεί.
Πήγατε σχολείο;
Πήγα, αλλά είχα πολύ άσχημες εμπειρίες με πολύ bullying! Ούτε διάβαζα ούτε τίποτα. Από την άλλη, δεν τα έλεγα και στους γονείς μου όσα περνούσα από τα άλλα παιδιά, κι έτσι είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Μεγαλώνοντας και τελειώνοντας το σχολείο, δούλεψα σε ντελικατέσεν! Αρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου, όμως όποιον με χτυπούσε τον χτυπούσα κι εγώ. Επειδή είχα φάει πολύ ξύλο, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να συνεχίσει να τρώει. Οποιον με χτυπούσε τον σάπιζα στο ξύλο.
Και ξαφνικά μπλέκετε με τα ναρκωτικά…
Ηθελα να βγάλω χρήματα. Το 1988 μπήκα και φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών. Ηταν ό,τι χειρότερο να είσαι λευκός και να σε βάλουν φυλακή. Ζούσες μια κόλαση. Με έπιασε μια ξανθιά αστυνομικίνα την ώρα που γινόταν το deal! Εκείνη την εποχή, όμως, όλοι έτσι έκαναν. Ζούσαν με αυτά και την παρανομία. Ομως είχα ήδη βγάλει αρκετά χρήματα τότε, έβαλα καλούς δικηγόρους και βγήκα.
Μα, καλά, είχατε τόση ανάγκη από χρήματα, ώστε να φτάσετε στο σημείο να γίνετε έμπορος ναρκωτικών;
Η οικογένειά μου δεν υπήρξε ποτέ πλούσια και ο πατέρας μου κάνα δεκαδόλαρο μου έδινε μόνο για να μου κλείσει τα μάτια. Εγώ, από την άλλη, έβλεπα τους άλλους μαφιόζους της περιοχής, μαζί και Ελληνες, να έχουν κάνει λεφτά, να έχουν πολυτελή αυτοκίνητα και χλιδάτη ζωή από τα ναρκωτικά, και αποφάσισα να το κάνω κι εγώ προκειμένου να επιβιώσω και να κάνω καλή ζωή.
Η ζωή στη φυλακή πώς ήταν;
Τραγική. Εφαγα πολύ ξύλο, με μαχαίρωσαν διάφοροι μαφιόζοι εκεί μέσα και στο τέλος μού έσπασαν τα δόντια μόνο και μόνο επειδή ήμουν λευκός. Εγώ έκανα φυλακή την πιο δύσκολη χρονιά της Αμερικής. Γιατί ήταν τότε που ένας λευκός είχε σκοτώσει τέσσερις μαύρους. Και οι μαύροι είχαν επαναστατήσει, με αποτέλεσμα, όταν έβλεπαν κάποιον λευκό, να τον διαλύουν στο ξύλο. Η ζωή στη φυλακή ήταν μια κόλαση. Παρακαλούσες να πεθάνεις!
Πόσο διάστημα μείνατε στη φυλακή;
Εναν ολόκληρο χρόνο, που έμοιαζε με αιώνας!
Οταν βγήκατε, ξανακάνατε εμπόριο ναρκωτικών;
Οταν βγήκα από τη φυλακή, είχα ήδη φτιάξει όνομα στην πιάτσα. Είχα και πολλά λεφτά και αυτοκίνητα. Είχα ό,τι ήθελα. Ομως σιγά σιγά αποφάσισα πως θέλω να φύγω από αυτή την άθλια ζωή. Αρχισα να πίνω ποτά αντί για ναρκωτικά, γιατί έκανα και χρήση κόκας και κρακ, και μια εσωτερική δύναμη με απωθούσε από αυτόν τον τρόπο ζωής. Ολοι όσοι πουλάνε ναρκωτικά και παράλληλα κάνουν και χρήση στο μυαλό τους έχουν μόνο ένα πράγμα: πώς θα ξεφύγουν από αυτό το βαθύ σκοτεινό λούκι. Εγώ στο μυαλό μου είχα πάντα όσα είχε περάσει η μάνα μου με το πόδι της και ήθελα να είμαι καθαρός και να τη βοηθήσω. Παρακαλούσα τον Θεό κάθε βράδυ να γυρίσω πίσω στην ήρεμη ζωή που είχα. Είχα φτάσει να είμαι 200 κιλά, να έχω αφήσει τον εαυτό μου, να μη θέλω να δω τους γονείς μου. Εφτασα να πάω στο νοσοκομείο και οι γιατροί να μου λένε «πεθαίνεις».
Στο νοσοκομείο γιατί μπήκατε;
Γιατί τα ναρκωτικά και το ποτό με σκότωναν κάθε μέρα και περισσότερο. Είχα φτάσει στο σημείο να με παρακαλάνε οι γιατροί να σταματήσω τα πάντα γιατί δεν μπορούσαν να με κάνουν καλά.
Και πώς κατορθώσατε να τα κόψετε όλα;
Επειδή οι γιατροί μού είπαν «πεθαίνεις». Είχα φτάσει στο σημείο να μην αισθάνομαι τα πόδια μου από τα ναρκωτικά, η καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει και τα ζωτικά μου όργανα να υπολειτουργούν. Κι έτσι είπα τέρμα. Στην Αμερική εφημερίδες, κανάλια, όλα τα ΜΜΕ ξέρουν τα πάντα για μένα!
Αρα δεν κρύψατε τίποτα από αυτή τη ζωή που κάνατε…
Για ποιον λόγο να τα κρύψω; Αντιθέτως, μίλησα ανοιχτά με σκοπό να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να μην πέσουν στο δικό μου λούκι. Πλέον, εδώ και 14 χρόνια που είμαι εντελώς καθαρός δεν κάνω τίποτα άλλο από το να δίνω διαλέξεις σε κολέγια, σε ιδρύματα και να τους λέω τη ζωή μου και όσα βίωσα.
Και πώς από το εμπόριο ναρκωτικών καταλήγετε να γίνετε ένας από τους πιο διάσημους στο stand up comedy της Αμερικής;
Οταν ήμουν μικρός, όλοι μού έλεγαν ότι έχω πλάκα και ότι τους διασκεδάζω. Στην Αμερική μεγάλη φίρμα ήταν στα παιδικά μου χρόνια ο Τζάκι Κλίσεν, κι εμένα μου άρεσε να τον βλέπω στα νούμερα που έκανε. Οταν λοιπόν είχα τις μαύρες μου και έκλαιγα, έβλεπα τον συγκεκριμένο και γελούσα. Ετσι μου μπήκε και η ιδέα να θέλω να κάνω τον κόσμο να διασκεδάζει, να γελάει μαζί μου και να του λέω ιστορίες. Ολοι μού έλεγαν ότι έχω χιούμορ και μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Ομως, όταν είσαι μέσα στα ναρκωτικά, τα βλέπεις όλα μαύρα και ότι δεν έχεις κανένα μέλλον για τίποτα. Οταν όμως τα έκοψα όλα, άρχισα να βλέπω τα πάντα με καθαρό μυαλό. Εχω και έναν υπέροχο γιο, όμως από τη σύζυγό μου χώρισα όταν εκείνος ήταν έξι ετών. Κι εκεί τα ναρκωτικά και τα ποτά ήταν η αιτία. Γενικά, έφτασα στον πάτο. Διέλυσα τη ζωή μου για τα πάθη που είχα.
Νιώσατε μοναξιά εκείνη τη μαύρη περίοδο;
Μα φυσικά και νιώθεις μοναξιά. Τα ναρκωτικά και το ποτό είναι μια εφήμερη ευτυχία που την έχεις για λίγες ώρες. Μετά μπαίνεις σε ένα σκοτεινό τούνελ όπου είσαι μόνος σου. Ή θα πάρεις δύναμη και θα βγεις ή θα σε πνίξει αυτή η μοναξιά και θα πεθάνεις. Εγώ προτίμησα με μεγάλη δυσκολία να βγω από αυτό το τούνελ. Η ζωή που έκανα μπορεί να είχε λεφτά, γυναίκες, ναρκωτικά και ό,τι άλλο ήθελα, όμως ήταν μια ψεύτικη ζωή. Αυτά τα λεφτά ήταν βρόμικα, δεν ήταν δουλεμένα με μόχθο, όπως έκανε ο τσαγκάρης πατέρας μου.
Είχα λοιπόν εκείνη την περίοδο έναν πολύ καλό φίλο, που και αυτός παλιά είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Τον βρήκαμε σκοτωμένο από τη μαφία. Σιγά σιγά ο ένας μετά τον άλλον οι φίλοι μου έφευγαν από τη ζωή κι έμενα όλο και πιο μόνος. Κάπως έτσι χτύπησε το καμπανάκι.
Εγώ στα σόου που κάνω για να ταρακουνήσω τον κόσμο τούς λέω: «Είδα το μαύρο στο σκοτεινό». Δηλαδή όλα black. Τα δάχτυλα των χεριών μου ακόμα και σήμερα δεν τα αισθάνομαι. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα από τις ουσίες και το ποτό που έπινα, έπαθα διαβήτη, έπαθα τα πάντα από ένα πάθος. Οταν ο γιατρός μου ήρθε στο δωμάτιο του νοσοκομείου όπου έμεινα για τρεισήμισι μήνες, μου είπε: «Γρηγόρη, δυστυχώς δεν θα ζήσεις». Και τότε πήρα δύναμη και είπα: «Οχι, Γρηγόρη, πρέπει να ζήσεις». Δεν ήμουν έτοιμος να πεθάνω ακόμη. Και πάντα σκεφτόμουν ότι έχω μια μάνα με κομμένο πόδι, που έπρεπε να είμαι κοντά της.
Οι δικοί σας άνθρωποι πώς αντιμετώπισαν όλον αυτόν τον αγώνα με τα ναρκωτικά;
Δεν τους άρεσε καθόλου. Κάθε μέρα η μάνα μου έκλαιγε και παρακαλούσε να πεθάνει. Ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί μπήκα σ’ αυτόν τον υπόκοσμο. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν ότι σε αυτόν τον «κόσμο» εγώ μπήκα γιατί δεν έβρισκα αλλού ευτυχία. Επαιρνα μια εφήμερη ευτυχία. Ηταν όλα μια ψευδαίσθηση. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν οι γονείς μου ότι είμαι άρρωστος. Οι γονείς μου ούτε έπιναν ούτε κάπνιζαν.
Πότε καταλάβατε εσείς ουσιαστικά ότι είστε άρρωστος και χρειάζεστε βοήθεια;
Την ημέρα που γεννιόταν ο γιος μου πήγα στον καθρέφτη και κοιτάχτηκα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι χρειάζομαι ιατρική βοήθεια και πρέπει να βγω από τον κόσμο των ναρκωτικών. Αρχισα να κλαίω και να αναρωτιέμαι «γιατί σε μένα;».
Πότε είπατε «τέλος αυτή η ζωή»;
Το 2011, όταν ήρθε ένας φίλος και μου είπε: «Γρηγόρη, προτιμώ να πάρω ένα πιστόλι και να σε σκοτώσω εγώ, παρά να σε βλέπω να πεθαίνεις κάθε μέρα». Ετσι, με οδήγησε στο νοσοκομείο, έμεινα για εφτά μέρες και μετά άλλους τρεισήμισι μήνες σε κέντρο απεξάρτησης.
Ξαναβάλατε το ποτό ή τα ναρκωτικά στη ζωή σας;
Ποτέ. Δεκατέσσερα χρόνια είμαι εντελώς καθαρός. Πλέον είμαι σε πολύ υψηλές θέσεις της Αμερικής και κάνω σεμινάρια με σκοπό να σώσω κόσμο από τα ναρκωτικά και το ποτό.
Πώς σας έμαθε η Αμερική από το stand up comedy;
Ολα ξεκίνησαν σε μία πιτσαρία όπου έκανα ένα μικρό σόου μέσω κινητού. Αυτό έγινε viral, έφτασε τα 18.000.000 views κι έτσι ξεκίνησα. Ομως όλα νομίζω πως είναι θέλημα Θεού. Είχα γνωρίσει στο νοσοκομείο όπου ήμουν μια γυναίκα, η οποία μου πρότεινε να με βάλει πάνω σε μια σκηνή και να αρχίζω να παίζω με τον κόσμο. Εγώ δεν την πίστεψα και ένα βράδυ μού τηλεφωνεί και μου λέει: «Σε έχω κλείσει στο New York Comedy Club». Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Νέας Υόρκης. Ανέβηκα στη σκηνή για μόλις έξι λεπτά και άρχισαν όλοι να γελάνε με όσα τους έλεγα. Ο μάνατζερ του μαγαζιού με έβαλε σε άλλο μαγαζί, μετά σε άλλο, και άρχισα έτσι να αποκτώ δικό μου κοινό. Εφτασα πλέον στο σημείο να κλείνω εγώ τα μεγάλα σόου της Αμερικής, κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο.
Βγάλατε χρήματα από τα σόου;
Ασφαλώς και έβγαλα πολλά χρήματα. Είμαι από τους αγαπημένους του Θεού, ομολογώ να πω.
Με την πρώην σύζυγό σας έχετε σχέσεις;
Πλέον έχουμε. Δυστυχώς τα είχα καταστρέψει όλα στη ζωή μου. Είχα μια πολύ όμορφη γυναίκα, μοντέλο. Μια μέρα μού είπε κάτι που με συγκλόνισε: «Γρηγόρη, θα μπορούσα να παντρευτώ όποιον άντρα ήθελα. Αλλά αυτός που εγώ ήθελα δεν ήθελε εμένα». Εκλαψα με τα λόγια της. Της είπα λοιπόν ότι «δεν μπορούσα να σε αγαπήσω γιατί δεν αγαπούσα τον εαυτό μου». Μετά από αρκετά χρόνια μού τηλεφώνησε και μου ζήτησε συγγνώμη. Εγώ είχα προσπαθήσει να της πω όλα αυτά που μου συνέβαιναν, όμως εκείνη δεν ήταν έτοιμη να τα ακούσει. Πλέον είμαστε φίλοι γιατί έχουμε και έναν γιο ο οποίος είναι 30 ετών. Οι γονείς μου πέθαναν πριν δύο χρόνια.
Ο γιος σας γνωρίζει όλα όσα βιώσατε;
Πλέον μιλάω με τον γιο μου. Τα ξέρει όλα για μένα. Πιο παλιά δεν ήθελε να ακούσει για μένα. Τον είχε πειράξει ότι τους εγκατέλειψα και δεν ήμουν κοντά του ως πατέρας. Ομως του ζήτησα συγγνώμη μέσα από την καρδιά μου και το παιδί μου με συγχώρεσε.
Θα επιστρέψετε στην Αμερική ή θέλετε να μείνετε μόνιμα στην Ελλάδα;
Στο μυαλό μου έχω πάντα τα λόγια της μάνας μου που μου έλεγε: «Θα με κάνεις ευτυχισμένη αν έχω φύγει από τη ζωή και παντρευτείς μια Ελληνίδα». Σκέφτομαι να γυρίσω μόνιμα στην Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο πατρικό μας σπίτι στο Αίγιο. Την Αμερική την έζησα και με τις δόξες της και με τα πλούτη της, όμως θέλω να γυρίσω στο χώμα μου. Εδώ απ’ όπου ξεκίνησα, εδώ θέλω να πεθάνω. Μου έλειψε πολύ ο τόπος μου. Για 42 χρόνια δεν μπορούσα να έρθω στην Ελλάδα επειδή είχα μπλέξει με τα ναρκωτικά.
Τελικά, είναι εύκολο να κόψει κάποιος τα ναρκωτικά;
Οχι. Πρέπει να το θέλεις για να βγεις από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο. Οσο κι αν η μάνα σου χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο, πρέπει να είσαι εσύ εσωτερικά δυνατός για να πεις «τέλος».
Στο κοινό σας είπατε τις αλήθειες της ζωή σας;
Σαφέστατα. Το κοινό στην Αμερική ξέρει τα πάντα για μένα.
Ποια είναι τα τελευταία λόγια των γονιών σας που θυμάστε;
Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ φιλοσοφημένος άνθρωπος. Τα πάντα τα έλεγε με ρητά και τώρα που πέρασαν τα χρόνια καταλαβαίνω τι αξία είχαν τα λόγια του. Η μάνα μου και ο πατέρας μου είναι οι ήρωές μου. Δυστυχώς ο μπαμπάς μου δεν πρόλαβε να με δει απεξαρτημένο. Είχε Αλτσχάιμερ. Αυτό είναι πολύ βαρύ φορτίο στην καρδιά μου.
Τι δεν θα ξεχάσετε από τους γονείς σας;
Οταν έφευγα από το σπίτι για να πάω για περιοδεία στην Αμερική, πάντα κοιτούσα πίσω μου. Και πάντα έβλεπα τη μάνα μου να με σταυρώνει.
Θα μπορούσε ειλικρινά η ζωή σας να γίνει ταινία. Το έχετε σκεφτεί;
Ναι, θα γίνει ταινία κι έχω βρει και τον τίτλο: «Του τσαγκάρη ο γιος».
